نقش رهبری پرهیزگارانه در کاهش تنبلی اجتماعی با تحلیلی بر نقش میانجی دلبستگی شغلی

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین رهبری پرهیزگارانه و کاهش تنبلی اجتماعی با تحلیلی بر نقش میانجی دل‌بستگی شغلی است. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش تحلیل داده‌ها توصیفی و از نظر ماهیت داده‌ها پیمایشی است. این پژوهش بر روی نمونه‌ای 259 نفری از مدیران و کارکنان اداره آموزش و پرورش و کلیه عوامل اجرایی مدارس متوسطه دوره دوم ناحیه 2 شهر رشت انجام شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه رهبری پرهیزگارانه مبتنی بر پژوهش کالدول و همکاران (2014)، پرسش‌نامه تنبلی اجتماعی صفاری‌نیا (1391) و پرسش‌نامه استاندارد دل‌بستگی شغلی شافلی و بیکر (2003) استفاده شده است. در این پژوهش به‌منظور بررسی روایی و تایید مدل و پایایی پژوهش از تحلیل عاملی تاییدی و ضریب بارهای عاملی، آلفای کرونباخ، پایایی ترکیبی و روایی همگرا استفاده شد و برای آزمون فرضیه‌های پژوهش از معادلات ساختاری استفاده شده است. یافته‌ها: تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها نشان دادکه بین همه ابعاد رهبری پرهیزگارانه و تنبلی اجتماعی رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. وجود رابطه مثبت و معنادار بین رهبری پرهیزگارانه و دل‌بستگی شغلی نیز تایید می‌شود. هم‌چنین رابطه‌ی منفی و معناداری بین دل‌بستگی شغلی و تنبلی اجتماعی مورد تایید قرار گرفت. نتیجه‌گیری: با توجه یافته‌ها می‌توان گفت که به‌کارگیری رهبری پرهیزگارانه موجب می‌شود سطوح بالایی از مشارکت، تعهد بیش‌تر نسبت به تعالی و پشتیبانی بیش‌تر از نوآوری در سازمان تجربه شود، موجبات بهبود عملکرد سازمانی و رفتارهای فرانقشی را فراهم کرده و کاهش چشم‌گیر تنبلی اجتماعی را به‌دنبال خواهد داشته باشد.