رابطه توانمندسازی و اخلاق سازمانی با عملکرد شغلی کارکنان

زمینه و هدف: نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران در راستای پیشبرد اهداف و وظایف خود نیاز به نیروی انسانی کارآمد دارد که این امر به نوبه خود از طریق اخلاق سازمانی و توانمندسازی در عملکرد شغلی کارکنان و بهره کلی سازمان مورد نظر مورد بحث می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه توانمندسازی و اخلاق سازمانی با عملکرد شغلی کارکنان اجرایی نیروی انتظامی انجام شده است. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نوع پیمایشی می‌باشد و جامعه آماری آن کارکنان اجرایی نیروی انتظامی شهرستان اسلامشهر بود و حجم نمونه با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای 230 انتخاب شد. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش سه پرسشنامه، (پرسشنامه توانمندسازی کارکنان اسپریتزر، اخلاق سازمانی از پرسشنامه استاندارد هانت و همکاران و عملکرد شغلی از پرسشنامه استاندارد پاترسون) استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج به‌دست آمده از رگرسیون نشان می‎دهد که متغیر توانمندسازی سازمانی با بتای (0.34) و متغیر اخلاق سازمانی با بتای (0.23) می‎توانند عملکرد شغلی کارکنان اجرایی را به طور مثبت و معنی داری پیش بینی کرده و بیشترین تاثیر را در تبیین عملکرد شغلی کارکنان، متغیر توانمندسازی سازمانی داشته است. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج حاصل، بین توانمندسازی با اخلاق سازمانی و عملکرد شغلی کارکنان اجرائی نیروی انتظامی رابطه مثبت و معناداری از لحاظ آماری وجود دارد. همچنین بین اخلاق سازمانی با عملکرد شغلی کارکنان اجرائی نیروی انتظامی نیز رابطه مثبت و معناداری از لحاظ آماری وجود دارد.