تاثیر عوامل فردی بر توانمندسازی مدیران و فرماندهان ناجا

زمینه و هدف: طی سال‌های اخیر توسعه سازمانی بیشتر بر توانمندسازی کارکنان به‌خصوص مدیران بنا شده است. توانمندسازی یک استراتژی موثر برای توسعه سازمانی انعطاف‌پذیر است که قادر به تطبیق با تغییر محیط خارجی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین استراتژی‌های فردی و توانمندسازی فرماندهان و مدیران در نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران انجام شده است. روش‌شناسی: در پژوهش انجام شده با توجه به هدف و ماهیت پژوهش از روش پژوهش کمّی استفاده شد. جامعۀ آماری پژوهش، شامل کلیه فرماندهان و مدیران لایه عالی، میانی و عملیاتی ناجا بوده که تعداد آن‌ها تقریباً 1901 نفر می‌باشد. روش نمونه گیری به صورت تصادفی_طبقه ای بود که با بهره‌گیری از فرمول کوکران، تعداد 400 نفر به عنوان حجم نمونه آماری انتخاب شد. به منظور جمع‌آوری اطلاعات برای مطالعه، پرسشنامه در میان پاسخ‌دهندگان توزیع گردید که برای ارزیابی ثبات آن، روش آلفای کرونباخ استفاده شد. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد که داده‌های این پژوهش با ساختار عاملی و زیربنای نظری تحقیق برازش مناسبی دارد و این بیانگر همسو بودن سوالات با سازه‌های نظری است. همچنین پاسخ افراد مستقل از سنوات خدمت افراد، تحصیلات، جایگاه شغلی و دوره‌های گذرانده شده آن‌ها بوده است. علاوه بر این نتایج حاکی از این بود که هر چهار استراتژی عوامل فردی براساس آنالیز بارهای عاملی و آنالیز فریدمن در توانمندسازی فرماندهان و مدیران ناجا نقشی موثر دارند. در انتها براساس نتایج آزمون فریدمن مولفه خود اثر بخشی در بین مولفه‌های فردی بیشترین تاثیر و مولفه اعتماد به همتراز کمترین تاثیر را در توانمندسازی فرماندهان و مدیران ناجا داشته است.