ارائه الگوی نظری تقویت ساختارهای اجتماعی برای حمایت از خط‌مشی‌های توسعه مناطق روستایی ایران

حکومت‌ها در تلاش برای ایجاد ساختارهای توسعه محور، با دو وضعیت مواجه خواهند بود: یا در جلب مشارکت جامعه هدف در برنامه‌ها و پروژه‌ها و سازمان‌دهی موفق‌ عمل می‌کنند یا قادر به جلب مشارکت نیستند و در نتیجه، مردم خود برای سازمان‌دهی تلاش‌ها وارد عمل می‌شوند. به نظر می‌رسد که با پیچیده‌تر شدن مشکلات پیش روی جوامع و هم‌چنین رشد جمعیت، به‌صورت اجتناب‌ناپذیری، حکومت‌ها به‌تنهایی قادر به پیشبرد همه اهداف خود از مسیر ساختارهای حکومتی اولیه نخواهند بود و می‌بایست آحاد جامعه را چنان آگاه و توانمند نمایند که خود قادر به شناسایی مسیرهای لازم برای سازمان‌دهی تلاش‌ها در جهت اهداف توسعه، مصالح و منافع عمومی باشند. بدین ترتیب یا حکومت‌ها آگاهانه این مسیر را برای جامعه تسهیل می‌نمایند یا جوامع، با مشاهده نیازمندی‌ها و هم‌چنین مشاهده ساختارهای اجتماعی مردم‌نهاد موثر در امر توسعه در کشورهای توسعه‌یافته، به این نتیجه می‌رسند که خود این ساختارها را شکل دهند. سازمان‌دهی موثر و جلب مشارکت، خصوصاً در روستاهایی که ساختارهای مشارکت اجتماعی آنان در امر توسعه در مقایسه با مناطق شهری از درجه پایین‌تری از توسعه‌یافتگی برخوردار است و عموماً از آن‌ها با عنوان «مناطق محروم» یاد می‌گردد، اهمیت بیشتری می‌یابد. ‌‌در مقاله حاضر بر اساس رویکرد تحلیل هرمنوتیکی با مطالعه اسنادی و تحلیل دو برنامه توسعه، یکی در اتحادیه اروپا و دیگری در پاکستان، «الگوی نظری تقویت ساختارهای اجتماعی برای حمایت از خط‌مشی‌های توسعه مناطق روستایی ایران» ارائه می‌گردد.

a theoretical framework for mobilizing social structures with the purpose of supporting development policies in iran’s rural areas

addressing the issue of establishing development-oriented structures, governments might face either of the following situations: they find themselves capable of engaging target society in programs and projects or they fail in doing so which would lead to independent actions by people themselves. complex social problems and meanwhile population growth, would inevitably make primary governmental structures inefficient in achieving development objectives thoroughly, as a result governments should take active steps towards empowering and enlightening people in a way that they become capable of organizing their efforts in accordance with development objectives, public goods and public benefits. when underdeveloped societies find out about the influential role of non-governmental structures in the development process, governments would have two options: facilitating the engagement process for the society, or witnessing local societies authentically establishing bottom-up planning and implementation structures. noticing the importance of organization and engagement seem much more crucial in case of villages, where in comparison with urban areas, suffer from deficiencies in engagement structures. this paper based on hermeneutic analysis approach, takes advantage of literature study and two case studies of rural development policy making and implementation (european union and pakistan), in suggesting a theoretical framework for mobilizing social structures with the purpose of supporting development policies in iran’s rural areas.