مدل ارتباط گریزی سرمایه‌های انسانی در سازمان‌های دولتی: رویکرد مدل‌سازی ساختاری تفسیری

پژوهش حاضر با هدف مدل ارتباط گریزی سرمایه‌های انسانی: رویکرد مدل‌سازی ساختاری – تفسیری انجام پذیرفت. این پژوهش بر پایه پژوهش‌‌های آمیخته و به صورت کیفی و کمی در پارادایم پرگماتیسم است که از نظر هدف، کاربردی و از حیث ماهیت و روش، توصیفی پیمایشی است. در بخش کیفی جامعه آماری پژوهش 30 نفر از خبرگان و مدیران در سازمان‌های دولتی هستند که براساس روش نمونه‌گیری هدفمند و تا سرحد اشباع اطلاعات موردنیاز و کفایت نظری مورد بررسی قرار گرفتند. به‌علاوه جامعه آماری پژوهش در بخش کمی، مدیران و خبرگان در سازمان‌های دولتی هستند که نظرات آن‌‌‌ها با بهره گیری از رویکرد مدل‌سازی ساختاری تفسیری مورد ارزیابی قرار گرفت. در بخش کیفی پژوهش ابزار گردآوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختاریافته است که روایی و پایایی آن با استفاده از ضریب نسبی روایی محتوا و آزمون کاپایکوهن مورد آزمون قرار گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات در بخش کمی نیز پرسشنامه است که روایی و پایایی آن با استفاده از روایی محتوا و آزمون مجدد مورد سنجش قرار گرفت. در بخش کیفی، داده‌های به دست آمده از مصاحبه با استفاده از روش کدگذاری زنده و در بخش کمی پژوهش، داده‌ها با استفاده تکنیک رویکرد ساختاری تفسیری تحلیل شد. نتایج پژوهش مشتمل بر معرفی سه پیامد اصلی ارتباط گریزی سرمایه‌های انسانی: عدم تعهد سازمانی، ترک خدمت و فرسودگی شغلی و تشریح چگونگی شکل‌گیری آنها است. برای مثال، عدم تعهد سازمانی ماحصل آمادگی ضعیف افراد، افزایش ترس و تردید و بی‌انگیزگی منابع انسانی است. بدین ترتیب، فقدان انگیزه کافی علاوه‌بر ایجاد جو بی‌اعتمادی در میان کارکنان سازمان، اجتناب آنها از ارتباط و تعامل با یکدیگر را نیز به‌دنبال خواهد داشت. که پیامد طی‌کردن این پروسه، ایجاد عدم تعهد سازمانی است. همچنین در پایان با توجه به یافته‌ها کاربردهای مدیریتی پژوهش برای سازمان‌های دولتی ذکر شده است.