واکاوی نقش نشانه‌ها در رفتار مسیریابی کودکان 14-10 با تاکید بر هوش هیجانی (نمونه موردی محله سجاد)

ترجیحات کودکان که شامل توجه، دریافت، پردازش و تصمیم‌گیری درباره پیام‌های دریافتی از محیط به حضور کودک در فضای شهری کمک می‌نماید. لذا توجه به ادراک و رفتار مسیریابی آنان جایگاه قابل‌توجهی در طراحی و برنامه ریزی شهری دارد. کودکان با توجه به اطلاعات دریافتی از محیط مسیریابی می‌نمایند و نشانه‌ها ازجمله ابزارهای راهنما در مسیریابی کودکان در فضای شهری است. هدف از ارائه این پژوهش، بررسی نقش نشانه‌ها در رفتار مسیریابی کودکان 14-10 با تاکید بر هوش هیجانی در محله سجاد است. روش مورداستفاده در پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ماهیت پیمایشی است، در این راستا به‌منظور گردآوری داده‌ها از مشاهدات میدانی، پرسشنامه و بازدید از سایت استفاده‌شده است. حجم جامعه آماری 1310 نفر است که با روش نمونه‌گیری تصادفی و استفاده از فرمول کوکران در محدوده 297 نفر محاسبه‌شده است. تحلیل داده‌ها و ارزیابی تاثیر نشانه در فرآیند مسیریابی با تاکید بر هوش هیجانی با استفاده از تحلیل‌های آماری شامل تحلیل واریانس یک‌سویه (آنوا)، آزمون تی وابسته و آزمون کولموگروف اسمیرنوف متغیرها تحلیل گردیده است. نتایج پژوهش حکایت از آن دارد که کودکان 12-10سال در فرآیند مسیریابی  به اندازه و فرم ابنیه توجه می نمایند و کودکان14-12سال به ویژگی های تضاد، برجستگی و منحصر به فردی ابنیه نیز توجه می نمایند. همچنین کودکانی که هوش هیجانی بالاتری نسبت به سایر کودکان دیگر دارند، در فرآیند مسیریابی تمرکز قابل‌توجهی به نشانه‌ها دارند. کودکانی که سن کمتری دارند هوش هیجانی نسبتاً ضعیفی نسبت به کودکان بزرگ‌تر از خود دارند و کمتر در مسیریابی از  ویژگی های ظاهری نشانه ها استفاده می کنند.

investigating the role of landmarks in the wayfinding behavior of children 10-14 with emphasis on emotional intelligence (case study of sajjad neighborhood)

children’s preferences—such as attention, perception, processing, and decision-making about environmental cues—play a significant role in their interaction with urban spaces. therefore, paying attention to their perception and wayfinding behavior is essential in urban design and planning. children navigate using information from the environment, and landmarks are one of the guiding tools in navigating children in urban spaces. this study aims to investigate the role of landmarks in the wayfinding behavior of children aged 10-14, focusing on emotional intelligence in sajjad neighborhood. the research method is applied in terms of purpose and is survey-based in nature with data collected through field observations, questionnaires, and site visits. the statistical population is 1310 people, with a sample size of 297 determined through random sampling and cochran’s formula. data analysis and evaluation of landmarks impacts on the wayfinding process, with emphasis on emotional intelligence, were analyzed using statistical methods, including one-way analysis of variance (anova), dependent t-test, and kolmogorov-smirnov test. the results indicate that children 10-12 years old pay attention to the building size and form in the wayfinding process, while children aged 14-12 also pay attention to the characteristics of contrast, prominence, and uniqueness of buildings. additionally, children with higher emotional intelligence focus more on landmarks in the wayfinding process than other children. younger children tend to have relatively lower emotional intelligence than older children and make less use of the visual features of landmarks in wayfinding.