شناسایی شاخص‌های موثر در زیست پذیری محلات شهری (مطالعه موردی محلات مناطق 1، 5 و 8 شهرداری اصفهان)

زیست پذیری شهری یکی از مهم‌ترین و نوین‌ترین مباحث در تئوری‌های جدید شهرسازی و برنامه‌ریزی است که باهدف پیشبرد شهر به‌سوی مطلوبیت هرچه بیشتر مطرح‌شده است. هدف این پژوهش کاربرد تحلیل عاملی در شناسایی شاخص‌های موثر در زیست پذیری محلات شهری است. ابتدا زیست پذیری از دیدگاه نظری و سپس ویژگی‌های مناطق شهر اصفهان موردسنجش و بررسی قرارگرفته‌اند. رویکرد حاکم بر پژوهش حاضر بر اساس هدف کاربردی و بر مبنای ماهیت توصیفی-تحلیلی است. برای شناسایی شاخص‌های موثر در زیست پذیری از تکنیک طیف لیکرت 5 درجه‌ای استفاده گردید. یافته‌ها نشان‌دهنده‌ی این است که بین مناطق شهری اصفهان ازنظر زیست پذیری تفاوت وجود دارد. با توجه به سطح‌بندی انجام‌گرفته، محلات جلفا و رزمندگان دارای بیشترین سطح زیست پذیری هستند که علت قرارگیری این محلات در یک طبقه مشابهت‌های فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی آن‌هاست زیرا ساکنان این دو محله به‌طور نسبی از کیفیت سیستم حمل‌ونقل، هویت اجتماعی، برخورداری از امکانات و رضایت‌مندی از محل سکونت خود راضی بوده‌اند. محله‌ی درب کوشک با توجه به قرارگیری در مرکز شهر و مواجهه با مسائل اقتصادی و فرهنگی و کالبدی دارای سطح زیست پذیری متوسط است بیشترین نارضایتی در این محله مربوط به عدم کیفیت سیستم حمل‌ونقل بوده است. محلات سیچان، عباس‌آباد و خانه اصفهان در پایین‌ترین سطح زیست پذیری جای گرفته‌اند و اولین اولویت توجه را به خود اختصاص داده‌اند. با توجه به اینکه شرایط زیست پذیری در مناطق مختلف متفاوت است، درنهایت هدف این پژوهش دستیابی به شاخص‌های موثر در زیست پذیری مناطق شهری و شناسایی وضعیت محلات و عوامل موثر بر آن است.

identifying the effective indicators of urban livability (case study of areas 1, 5 and 8 of isfahan municipality)

one of the most important recent theories of urban development is urban livability, which has been put forward with the aim of developing a city towards the greatest possible utility. the purpose of this research was identifying the indicators that are effective in urban livability. in this regard, first the livability from a theoretical point of view and then the characteristics of the areas of isfahan city were investigated and measured. for the descriptiveanalytical survey, 5point likert scale technique was used to identify effective indicators of livability. the findings show that there is a difference between the urban areas of isfahan in terms of livability. according to the classification, jolfa and razmandagan areas have the highest level of livability and the reason for placing these two areas in the same class is the social, economic and cultural similarity between them and the residents of these two areas are relatively satisfied with the quality of the transportation system, social identity, facilities and residential satisfaction. since darb kushk neighborhood is located in the center of the city and is facing economic, cultural and physical issues, it has an average livability level. the most dissatisfaction in this neighborhood was related to the low quality of the transportation system. sichan, abbasabad and khaneh isfahan neighborhoods are at the lowest level of livability and should receive the most attention.