معاصرسازی محلات قدیمی محدوده مرکزی شهرها با رویکرد توسعه محلات سنتی (tnd)(مطالعه موردی: محله گُلَپا، همدان)

محلات شهری در طول تاریخ بسترساز ایجاد روابط اجتماعی در سطوح مختلف بوده اند. یکی از مهمترین مسائل امروزه در بسیاری از شهرهای ایران، کمبود شدید محلات با قابلیت زندگی است و اغلب فضاها در این‌گونه شهرها فاقد شرایط مطلوب برای زندگی سالم شهروندان هستند. در نتیجه روابط اجتماعی ساکنین شهرها، که در قرن های گذشته جزئی از زندگی سالم شهری بوده است کمتر شده و روابط آنها با یکدیگر به حداقل ممکن رسیده است. محلات سنتی، مخصوصاً در شهرهای کشورهای در حال توسعه، با عدم تعادل بین ظرف (بافت قدیم) و مظروف (ساکنین) روبرو هستند. tnd رویکردی است که از نهضت نوشهرسازی نشات گرفته و می کوشد به نیازهای محله و ساکنین آن پاسخ مثبت دهد. این رویکرد تلاش می کند با تقویت و بهبود فضای کالبدی محله، تعاملات اجتماعی را افزایش داده و از این مسیر به بهبود حس تعلق به مکان، خوداتکایی اقتصادی و ارتقای سرمایه اجتماعی نائل آید. پژوهش حاضر در نظر دارد با تحلیل الگوهای شهرسازی جدید و کمترین میزان مداخله کالبدی در مسیر ساماندهی و بهسازی محلّه سنتی&گلپا& در شهر همدان قدم بردارد. روش مورد استفاده در پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و نتایج حاصل از بررسی‌های کتابخانه‌ای و عملیات میدانی شامل مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که می‌توان با رویکرد محرک توسعه به عنوان بینشی جامع و یکپارچه به احیا و معاصرسازی محله و همچنین حفظ ارزش‌های تاریخی و کالبدی آن در جهت تبدیل محله به یک مکان زیستی هماهنگ با زندگی امروزی و متناسب با شخصیت و هویت تاریخی آن دست یافت.

Contemporization of Traditional Neighborhoods in Downtowns using Traditional Neighborhoods Development (TND) Aproach(Case Study: Golapa Neighborhood in Hamedan)

Urban neighborhoods have historically been the ground for social relationships at various levels. One of the most significant problems in many cities of Iran is the lack of habitable neighborhoods, and most of the spaces in such cities lack appropriate conditions regarding citizens’ healthy life. Thus, the social relations of residets, which have been part of a healthy urban life for centuries, have minimized. Traditional neighborhoods, especially in the cities of developing countries, confront an imbalance between the container (old texture) and the contents (inhabitants). TND is an approach that originates from the neourban movement and attempts to respond positively to the neighborhood’s necessities and its residents. This approach increases social interactions by reinforcing and improving the physical space of neighborhoods to achieve a sense of belonging, economic selfreliance, and the promotion of social capital. Analyzing new urban planning patterns and having the least amount of physical intervention, the study aimed at taking steps to organize and improve Golapa the traditional neighborhood in the city of Hamedan. The study is used a descriptiveanalytical method. Observation, interview and questionnaire were ued to gather the data. The results demonstrate that the revitalization and contemorization of neighborhoods can be achieved applying an incentive development approach and preserving historical and physical values in order to turn the neighborhoods into a living place in accordance with their historical identities and modern lives.