بررسی شاخص ‌های الکترونورومیوگرافی حرکتی در بیماران مبتلا به دیابت کوتاه‌مدت و بلندمدت

مقدمه: یکی از مشکلات رایج بیماران دیابتی، نوروپاتی محیطی است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تغییرات شاخص های اعصاب محیطی در بیماران مبتلا به دیابت کوتاه مدت و بلندمدت بود. مواد و روش ها: 48 نفر انتخاب شدند و به سه گروه: 1 بیماران دیابتی نوروپاتی محیطی با 1 تا 7 سال سابقه بیماری (16 نفر)، 2 بیماران دیابتی نوروپاتی محیطی با 10 تا 17 سال سابقه بیماری (16 نفر) و 3 -16 فرد سالم تقسیم شدند. همه گروه ها با دستگاه الکترونوروگرام و الکترومیوگرام مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها اختلاف معنی داری بین گروه های دیابت کوتاه مدت و کنترل در هدایت عصبی پرونئال و مدین را نشان داد. همینطور اختلاف معنی داری بین گروه های دیابت بلندمدت و کنترل در هدایت عصبی پرونئال و مدین و همچنین در فعالیت الکتریکی عضلات دوسر بازو و فعالیت الکتریکی عضلات دوقلو مشاهده شد. در میان این یافته ها مهم ترین اختلاف معنی دار در فعالیت الکتریکی عضلات دوسر بازو و عضلات دوقلو بین گروه دیابتی کوتاه مدت و بلندمدت مشاهده شد. نتیجه گیری: داده ها نشان داد که نقص اعصاب محیطی از عوارض زودرس در بیماران مبتلا به دیابت است. دیابت بلندمدت منجر به تغییرات عملکرد عضلانی و اختلالات واحدهای حرکتی می شود.