التهاب و بیماری‌های مغزی: یک مطالعۀ مروری

مقدمه: التهاب پاسخ فیزیولوژیکی سیستم ایمنی بر علیه محرک های آسیب رسان داخلی و خارجی است. با این وجود التهاب یک شمشیر دولبه بوده و اگر به درستی کنترل نشود می تواند مضر واقع شود. امروزه التهاب به عنوان عاملی بسیار مهم در پاتوفیزیولوژی بیماری های عصبی مورد توجه قرار گرفته است. التهاب عصبی می تواند ناشی از آسیب به خود بافت مغزی باشد و یا توسط التهاب محیطی القاء شود. این فرایند با فعال شدن میکروگلیاها، تحریک آستروسیت ها، آسیب به سد خونی ـمغزی و افزایش پس آیند در نفوذپذیری آن، ورود سلول های ایمنی محیطی به بافت مغزی، تولید بیش از حد سایتوکین ها، نیتریک اکساید، گونه های فعال اکسیژن و همچنین پروستاگلاندین ها و در نهایت با آسیب و مرگ نورون ها مشخص می شود. در این مطالعه، التهاب عصبی و نقش آن در پاتوفیزیولوژی بیماری های عصبی شامل بیماری پارکینسون، بیماری آلزایمر، بیماری هانتینگتون، افسردگی، اضطراب، صرع، شیزوفرنی و اوتیسم خلاصه شده و مورد بحث قرار گرفته است. نتیجه گیری: با وجود اینکه التهاب نقش برجسته ای در رخداد بیماری های عصبی دارد ولی متاسفانه هنوز درمانی ایمن و کارآمد برای کنترل فرایندهای التهابی تنظیم نشده در مغز وجود ندارد. داروهایی که به طور معمول در کنترل التهاب استفاده می شوند به علت عدم نفوذ از سد خونی ـمغزی کمتر در مغز موثر واقع شده اند. از آنجایی که بسیاری از فرایندهای التهابی در مغز مفید می باشد کنترل التهاب به جای سرکوب التهاب روش کارآمدتری در راهبردهای درمانی خواهد بود.