اثر کورکومین بر آستروگلیوزیس و بهبود رفتار حرکتی در مرحلۀ حاد آسیب طناب نخاعی در یک مدل کانتیوژن موش صحرایی

مقدمه: هر آسیب طناب نخاعی تروماتیک (sci) ممکن است باعث طیفی از علایم درد تا از دست رفتن کامل عملکردهای حسی و حرکتی ناحیۀ پایین ضایعه گردد. با وجود پیشرفت های بسیار در روش های جراحی، درمان آسیب طناب نخاعی به عنوان یک موضوع پیچیده باقی مانده است. کاهش فرایندهای التهابی اولیه با ایجاد بستر به عنوان یک درمان جدید امکان پذیر پیشنهاد شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کورکومین بر بهبود رفتار حرکتی در مدل کانتیوژن موش صحرایی در مرحلۀ حاد بود. مواد و روش ها: در این مطالعۀ in vivo ، موش های صحرایی آزمون به صورت تصادفی در گروه های لامینکتومی، شم (تزریق نرمال سالین) و درمان قرار گرفتند. در گروه های درمان، موش های صحرایی تزریق داخل صفاقی کورکومین را (70، 60، 50 ،40 میلی گرم / میلی لیتر / کیلوگرم) در 6 ساعت بعد از آسیب طناب نخاعی روزانه دریافت کردند. آسیب طناب نخاعی با یک روش استاندارد انجام شد. بعد از تراشیدن، لامینکتومی در سطح t12l1 انجام شد و طناب نخاعی آشکار شده در معرض یک میلۀ فلزی 10 گرمی با قطر 2 میلی متر از ارتفاع 25 میلی متر قرار گرفت. روند حرکتی با آزمون bbb (bassobeattiebresnahan) به مدت 12 هفته ارزیابی شد. 3 ماه بعد از آسیب طناب نخاعی، طناب نخاعی توسط مورفومتریک، بیان پروتئین اسیدی فیبری گلیال (gfap) و بازسازی آکسون مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: رنگ آمیزی ایمونو هیستوشیمی و نمرات آزمون bbb موش های صحرایی دارای آسیب طناب نخاعی درمان شده با کورکومین به طور قابل توجهی نسبت به موش های صحرایی شم در روز 7 بهبود یافت. سطح پروتئین اسیدی فیبری گلیال در گروه درمان شده با کورکومین نسبت به گروه شم به طور قابل توجهی کاهش یافت. بهترین دوز کورکومین 60 میلی گرم / میلی لیتر / کیلوگرم در 6 ساعت پس از آسیب طناب نخاعی بود. نتیجه گیری: داده ها نشان داد که کورکومین رفتار حرکتی در مرحلۀ حاد آسیب طناب نخاعی را احتمالاً از طریق افزایش بازسازی آکسون و کاهش آستروگلیوزیس بهبود می بخشد.