دستورالعمل پیشگیری از خودکشی و رفتارهای پرخطر

مقدمه: سالانه حدود 700 هزار نفر در سراسر جهان جان خود را بر اثر خودکشی از دست می‌دهند، فاجعه‌ای که افراد در هر سن، فرهنگ و گروه اجتماعی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این آمار نگران کننده، خودکشی را به یک موضوع مهم بهداشت عمومی در سطح جهانی تبدیل کرده است و سازمان بهداشت جهانی (who) را بر آن داشته است که کاهش نرخ خودکشی را در توسعه پایدار و اهداف بلند مدت سلامت لحاظ کند. در پاسخ، who دستورالعمل‌های جامعی برای حمایت از کشورها در اجرای استراتژی‌های پیشگیری از خودکشی مبتنی بر شواهد ایجاد کرده است. این استراتژی‌ها بر چهار حوزه کلیدی تمرکز دارند. محدود کردن دسترسی به وسایل خودکشی، ترویج پوشش رسانه‌ای مسئولانه، افزایش مهارت‌های زندگی و اطمینان از شناسایی، ارزیابی، مدیریت و مراقبت مستمر از افراد در معرض خطر. نتیجه‌گیری: پیشگیری از خودکشی و مدیریت رفتارهای پرخطر مستلزم رویکردی کل‌ نگر، شامل سیاست‌های عمومی در سطح کلان، شناسایی افراد در معرض خطر، ارزیابی شدت تهدید، مداخلات روانشناختی و دارویی مناسب، حمایت‌های اجتماعی، عاطفی و معنوی و در نهایت مراقبت پیگیرانه طولانی مدت است. 

guidelines for the prevention of suicide and high-risk behaviors

introduction: every year, nearly 700,000 people worldwide lose their lives to suicide, a tragedy that affects individuals of all ages, cultures, and social groups. this alarming statistic has made suicide a critical global public health issue, prompting the world health organization to include the reduction of suicide rates in their sustainable development and long-term health goals. in response, the who has developed comprehensive guidelines to support countries in implementing evidence-based suicide prevention strategies. these strategies focus on four key areas: restricting access to suicide means, promoting responsible media coverage, enhancing life skills, and ensuring the early identification, assessment, management, and continuous care of individuals at risk. conclusion: suicide prevention and the management of high-risk behaviors require a holistic approach, encompassing public policies at the macro level, the identification of at-risk individuals, assessment of the severity of the threat, appropriate psychological and pharmacological interventions, social, emotional, and spiritual support, and, ultimately, long-term follow-up care.