قدرت نشانگرهای زیستی برای تشخیص و درمان بیماری های پارکینسون و آلزایمر

مقدمه: بیماری‌های نورودژنراتیو یا تحلیل برنده عصبی، گروهی از بیماری‌های عصبی همراه با آسیب به نورون نامیده می‌شوند که در بیشتر موراد درمان موثری برای آن وجود ندارد. تشخیص به موقع و دقیق بیماری‌های نورودژنراتیو اهمیت زیادی دارد. تشخیص نادرست یا دیرهنگام این بیماری‌ها می‌تواند منجر به درمان اشتباه و افزایش هزینه بیمار شود. از آنجایی که درمان بیماری‌های نورودژنراتیو باید در مراحل بدون علامت بیماری شروع شود، در سال‌های اخیر محققین تشویق به شناسایی بیومارکرهایی برای تشخیص زودهنگام بیماری‌های مختلف از جمله بیماری های نورودژنراتیو شده‌اند. این بیومارکرها شامل انواع ژنتیکی، مبتنی بر سیالات زیستی و مبتنی بر تصویربرداری هستند. جهش‌های ژنتیکی که باعث یک بیماری نورودژنراتیو خاص می‌شوند، بیومارکرهای ژنتیکی هستند که بیشترین کاربرد را دارند. dna و rna نیز با اشکال خانوادگی بیماری‌های نورودژنراتیو مرتبط است. بیومارکرهای مایع مغزی نخاعی و خونی به‌طور گسترده برای بیماری‌های نورودژنراتیو استفاده می‌شوند. بیومارکرهای مبتنی بر تصویر برداری پبشرفت بسیاری داشته اند و به بیومارکرهای تشخیصی اولیه کمک بسیاری می‌کنند. نتیجه‌گیری: انتخاب چند بیوماکر مناسب با هم در توسعه دارو و آزمایش‌های بالینی برای بیماری‌های نورودژنراتیو به تشخیص به موقع و بررسی اثربخشی دارو در بیماری‌های نورودژنراتیو کمک می‌کند. این مقاله مروری بر انواع و کاربرد بیومارکرها در بیماری آلزایمر و بیماری پارکینسون تمرکز کرده است.

The Potency of Biomarkers for the Diagnosis and Treatment of Parkinson's Disease and Alzheimer's Disease

Introduction: Neurodegenerative diseases (NDs) are a range of neurologic conditions associated with neuron death, mostly with no effective treatment. The early and accurate diagnosis of NDs is very important. Late and/or inaccurate diagnosis of NDs leads to making a mistake in treatment and increasing the patient rsquo;s cost. The clinical challenge of NDs includes the inability to make a definitive diagnosis in the early stages of the disease and difficulties in predicting disease progression. In recent years, several attempts have been made to identify and confirm the biomarkers of NDs, including genetic, biofluid, and imagingbased variants. Most often employed genetic biomarkers are genetic mutations that induce a specific neurological illness. DNA and RNA biomarkers are associated with detecting familial forms of NDs. Blood and cerebrospinal fluid indicators are commonly utilized to diagnose NDs. It is noteworthy that imagingbased biomarkers have made significant advances and can be enormously useful for early diagnosis. Conclusion: Choosing several suitable biomarkers concurrently in pharmaceutical research and clinical trials for NDs help to accelerate the identification and evaluation of treatment efficacy in NDs. The present study has focused on the types and applications of biomarkers in Alzheimer #39;s disease and Parkinson #39;s disease.