نقش مولفه n170 در اعوجاج زمان ذهنی ناشی از چهره‌های هیجانی

مقدمه: تاثیر هیجانات بر ادراک زمان غالبا به عامل برانگیختگی‌ نسبت داده می‌شود که فرض شده است باعث افزایش یا کاهش سرعت ساعت درونی می‌گردد. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر برانگیختگی بر اعوجاج زمان به کمک تکنیک پتانسیل‌های وابسته به رویداد بود که می‌تواند به جای شاخص‌های خود ‌ارزیابی که روش رایج در مطالعات پیشین بوده‌ است، سنجه‌های الکتروفیزیولوژیک و عینی از میزان برانگیختگی ارائه دهد. در این مطالعه از تکلیف افتراق زمان دوبخشی برای بررسی پاسخ‌های زمانی شرکت‌کنندگان به چهره‌های هیجانی دارای سطح برانگیختگی مختلف استفاده شد. مولفه n170 به‌عنوان یک شاخص عینی برای اندازه‌گیری مستقیم برانگیختگی ناشی از چهره‌های هیجانی انتخاب گردید. مواد و روش‌ها: از 20 شرکت‌کننده در حین اجرای تکلیف افتراق زمان دوبخشی که با استفاده از محرک‌های هیجانی مثبت با برانگیختگی بالا (چهره‌های شاد) و چهره‌های خنثی طراحی شده بود، ثبت الکتروآنسفالوگرافی به عمل آمد. یافته‌ها: نتایج داده‌های رفتاری نشان داد نقطه افتراق زمانی بدست آمده برای محرک‌های هیجانی مثبت با برانگیختگی بالا (چهره‌های شاد) در مقایسه با چهره‌های خنثی به شکل معنی‌داری کوچک‌تر بود، درحالی‌که تغییرات دامنه مولفه n170 مستقل از مدولاسیون هیجانی محرک‌های چهره بود. نتیجه‌گیری: بر‌اساس نظریه پردازش دو ‌مرحله‌ای هیجان، به‌نظر می‌رسد n170 مولفه مناسبی برای اندازه‌گیری شاخص برانگیختگی چهره‌های هیجانی در تکالیف ضمنی نیست و احتمالا مولفه‌های دیررس، مقیاس بهتری برای این شاخص به‌دست دهند.

Contribution of N170 Component in Subjective Time Distortions of Facial Emotions

Introduction: Emotional effects on human time perception are generally attributed to the arousal factor, which is hypothesized to be responsible for speeding up or slowing down the internal clock. The aim of the present study was to investigate the arousal effect on time distortion with the help of eventrelated potentials (ERPs) that can provide direct electrophysiological measures of arousal rather than selfreport indices which have been the common approach in the previous studies. In this study, a temporal bisection task was employed to assess the temporal responses of participants to emotional faces that varied in arousal dimension. The N170 component was used as an objective measure of induced arousal by different emotional faces. Materials and Methods: Electroencephalography was recorded in 20 participants who performed a temporal bisection task using high arousal pleasant stimuli (happy faces) and neutral ones as stimuli. Results: Behavioral data revealed that temporal bisection points were significantly smaller for high arousal pleasant stimuli (happy faces) compared to neutral ones, while changes in N170 amplitude were independent of the emotional modulation of facial stimuli. Conclusion: In the light of the dualstage theory of emotional processing, it seems that the N170 component is not appropriate to measure the arousal index of emotional faces in implicit tasks, and probably later components may be a better indicator for this index.