تاثیر ورزش در بیماری پارکینسون

مقدمه: رواج علائم اولیۀ بیماری پارکینسون، حتی در سنین میانسالی و جوانی، سبب بروز نگرانی های گسترده ای شده است. فعالیت بدنی، به عنوان یکی از روش های غیردارویی برای کاهش اختلالات رفتاری، حرکتی، بیوشیمیایی، قلبی عروقی و میتوکندریایی در بیماری پارکینسون شناخته شده است. علیرغم اینکه اساس چنین فواید بیولوژیکی و مولکولی ناشناخته است اما، ویژگی های آنتی اکسیدانی و ضد التهابی فعالیت بدنی ممکن است علائم بیماری پارکینسون را بهبود بخشد. نتیجه گیری: اگرچه درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما استفاده از داروها به همراه درمان های کمکی، مانند فعالیت ورزشی، می تواند پیشرفت های امیدبخشی ایجاد کند. با این حال برای دستیابی به برنامۀ تمرینی که فواید بهینه ای در کیفیت زندگی بیماران ایجاد کند و مرگ و میر را کاهش دهد، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

The Effect of Exercise on Parkinson's Disease

Introduction: The prevalence of early symptoms of Parkinson #39;s disease, even in middle age and adolescence, has caused widespread concern. Physical activity is known as one of the nonpharmacological methods to reduce behavioral, motor, biochemical, cardiovascular, and mitochondrial dysfunctions in Parkinson #39;s disease. Although the basis of such biological and molecular benefits is unknown, the antioxidant and antiinflammatory properties of physical activity may improve the symptoms of Parkinson #39;s disease. Conclusion: Although there is no definitive cure for Parkinson #39;s disease, the use of medications along with adjunctive therapies, such as exercise, can be resulted in promising improvements. However, more research is required to achieve an exercise program that provides optimal benefits to patients #39; quality of life and reduces mortality.