تاثیر دو شیوۀ مختلف سازماندهی تمرین جسمانی بر کارکردهای اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه: از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در کارکردهای اجرایی دچار ضعف می باشند، هدف از مطالعۀ حاضر بررسی تاثیر دو شیوۀ مختلف سازماندهی تمرین جسمانی بر کارکردهای اجرایی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی است. مواد و روش ها: از بین کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند، 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و پس از تکمیل کردن مقیاس کارکردهای اجرایی آزمون کانرز به عنوان پیش آزمون، به صورت تصادفی به 3 گروه: گروه تمرینات تصادفی (15 نفر)، گروه تمرینات مسدود (15 نفر) و گروه شاهد (15 نفر) تقسیم شدند. سپس دو گروه مداخله ای، تمرینات جسمانی با تداخل زمینه ای متفاوت را برای 8 هفته و هر هفته 3 جلسۀ 45 دقیقه ایی انجام دادند. در انتها از همۀ افراد توسط مقیاس کارکردهای اجرایی، پس آزمون به عمل آمد. یافته ها: نتایج نشان داد پس از انجام مداخلات، کارکردهای اجرایی در دو گروه مداخله ای به صورت معنی داری بهبود یافت. با این حال هیچ گونه بهبود معنی داری در کارکردهای اجرایی گروه شاهد مشاهده نشد. علاوه بر این بین گروه های تمرینات تصادفی و مسدود تفاوت معنی داری مشاهده شد. با این حال گروه تمرین تصادفی بهبود بیشتری در کارکردهای حسی-حرکتی به همراه داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج ما تمرینات جسمانی به صورت تصادفی می تواند یک روش ایده آل به منظور بهبود عملکرد اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در نظر گرفته شود.