نقش سمافورین‌ها و گیرنده‌هایشان در سیستم ایمنی و ارتباط آن‌ها با بیماری مالتیپل اسکلروز

مقدمه: سمافورین ها خانواده ای بزرگ از پروتئین های ترشحی و متصل به غشاء هستند که ابتدا در سیستم عصبی به عنوان مولکول های هدایت کننده آکسون شناخته شدند. خانواده سمافورین ها بیش از 30 عضو دارد و به 8 زیر کلاس تقسیم بندی شده اند. کلاس های متفاوت این مولکول ها که در فازهای گوناگون پاسخ های ایمنی نقش ایفاء می کنند، به عنوان سمافورین های ایمنی در نظر گرفته می شوند. گیرنده های اصلی سمافورین ها، پلکسین ها و نوروپیلین ها هستند. به علاوه انواع دیگری از مولکول ها می توانند به عنوان گیرنده برای سمافورین ها عمل کنند از قبیل tim2رt(t cell, immunoglobulin, and mucin)n،رdomain protein 2 و cd72 که به سمافورین 4a و سمافورین 4d متصل می شوند. هر دو فرم سمافورین ها یعنی سمافورین های ترشحی و متصل به غشاء نقش های مهمی در سیستم ایمنی ایفاء می کنند. مالتیپل اسکلروز یک بیماری خودایمن التهابی مزمن است که با نفوذ لنفوسیت ها به سیستم عصبی مرکزی و دِمیلینه شدن آن مشخص می شود. تحقیقات اخیر نشان داده اند که افزایش سطح سرمی یا افزایش بیان تعدادی از سمافورین های ایمنی با شدت بیماری مالتیپل اسکلروز مرتبط است. به علاوه موش های با کمبود سمافورین های ایمنی نسبت به اِنسفالومیلیت خودایمن تجربی مقاوم هستند که به تولید مختل شده سلول های t اختصاصی پروتئین های پایه میلین نسبت داده می شود. نتیجه گیری: شناسایی الگوهای خاص بیان سمافورین ها و گیرنده های آن ها در سیستم ایمنی و درک جامع از عملکرد آن ها در اختلالات خودایمنی مغز می تواند نشانگرهای زیستی جدید و اهداف درمانی جدید برای این اختلالات پیشنهاد کند. مطالعه حاضر نقش سمافورین ها و گیرنده های آن ها در تکامل و تمایز سلول های ایمنی و ارتباط آن ها با بیماری مالتیپل اسکلروز را مرور می کند.