مکان‌یابی استقرار نیروگاه خورشیدی با استفاده از روش‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره در منطقه خشک سیستان

برای بهره گیری از قابلیت بالای انرژی خورشیدی در مناطق خشک و بیابانی ایران، شناسایی مناطق دارای بیشترین تناسب به منظور استقرار نیروگاه های خورشیدی، مهم است. پژوهش حاضر با هدف تعیین شایستگی اراضی برای استقرار نیروگاه های خورشیدی و شناسایی عوامل مهمتر، با توجه به معیارهای آب و هوایی ، جغرافیایی، اقتصادی اجتماعی و محیط زیستی، با بهره گیری از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی در منطقه سیستان انجام شد. پس از انتخاب عوامل موثر بر اساس نظر کارشناسان و متخصصان، وزن هرکدام از معیارها و زیرمعیارها، با مقایسه زوجی و روش تحلیل سلسله مراتبی فازی انجام شد. در مرحله بعد، پس از تهیه لایه های مربوط به هر معیار در سامانه اطلاعات جغرافیایی، وزن های مربوط به هر یک، در لایه مربوط به آن معیار ضرب شد. در مرحله آخر، نقشه تناسب مناطق مختلف دشت سیستان برای استقرار نیروگاه های خورشیدی با روی هم گذاری لایه ها و اعمال محدودیت ها در پنج طبقه تهیه شد. بر اساس نتایج، 8.4 درصد از کل مساحت منطقه مورد مطالعه که در قسمت جنوبی شهرستان زهک و شهرستان هامون و بخش های شرقی از شهرستان نیمروز قرار گرفته است، دارای تناسب عالی است. همچنین 36.6 درصد از منطقه مورد مطالعه دارای تناسب خوب، 0.5 درصد دارای تناسب متوسط و 18 درصد، برای احداث نیروگاه خورشیدی دارای تناسب ضعیف است. افزون بر این، معیارهای ساعات آفتابی، درجه حرارت و ارتفاع به دلیل وزن بیشتر، به عنوان مهم ترین معیارها شناخته شد. نتایج نشان می دهد که به طور کلی حدود 45 درصد از منطقه سیستان از تناسب زیادی برای احداث نیروگاه خورشیدی برخوردار است، بنابراین خطر سرمایه گذاری در زمینه احداث نیروگاه خورشیدی در این منطقه کم است. بهره برداری حداکثر از انرژی خورشیدی در منطقه سیستان می تواند شرایط مناسبی را برای توسعه اقتصادی و افزایش ماندگاری مردم در منطقه فراهم آورد.