اثرات کشت زعفران در پایداری اقتصادی روستاهای دهستان در بقاضی شهرستان نیشابور

پایداری کشاورزی امروزه بی شک یکی از مهم‌ترین بخش های توسعه پایدار است. اتکای اصلی درآمد ساکنین روستا های استان خراسان رضوی به محصولات کشاورزی و باغی به‌ویژه زعفران می باشد. در این راستا گل های فیروزه فام این گیاه پهنه اراضی شهرستان نیشابور را نیز در برگرفته و در این شهرستان با استقبال زیاد کشاورزان مواجه شده است. در این مطالعه به بررسی کشت زعفران در ایجاد پایداری اقتصادی روستا های دهستان دربقاضی در بخش مرکزی شهرستان نیشابور پرداخته شده است. روش انجام این پژوهش، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و میدانی و تحلیلی توصیفی است. در همین چارچوب برای تعیین پایداری اقتصادی روستا ها، از مدل موریس دیویس استفاده شده است. این مدل شامل سه ماتریس می باشد که برای شاخص های اقتصادی به‌طور جداگانه محاسبه و تحلیل می شود. جامعه آماری روستا های بالای صد خانوار در دهستان دربقاضی می باشد، همچنین حجم نمونه مورد مطالعه براساس فرمول کوکران 308 خانوار است . نتایج حاصل از مدل موریس دیویس نشان داد، از بین ده روستای مورد مطالعه، روستا های بحرودی، جیلو، خوجان و نوروزآباد از پایداری کم، روستای روح آباد، حقیه، شادمیانه، کاریزک و همچنین روستا های باغ جعفرآباد و کاریز صباح از پایداری متوسطی برخوردار هستند. در راستای نتایج این پژوهش پیشنهادی مبتنی بر حفظ اشتغال در منطقه و حمایت از زعفرانکاران منطقه برای ترغیب کشت زعفران و پایداری روستا های مورد مطالعه ذکر شده است.