اثر تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروهای برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در حرکت توقف-پرش رو به جلو

زمینه و هدف: آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، آسیبی شایع در ورزش­هایی است که الگوی توقف-پرش دارند. هدف کلی از انجام تحقیق حاضر تعیین اثرات یک وهله تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروهای برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در حرکت توقف- پرش رو به جلو می­باشد. روش بررسی: نمونه گیری این تحقیق به­ شیوه نمونه­ گیری در دسترس شامل 12 مرد سالم ورزشکار، به‌صورت داوطلب است. هر آزمودنی سه بار و با فاصله زمانی سه روز به آزمایشگاه مراجعه کرد تا اثر تمرینات قبلی کاملاً از بین رود. کلیه داده‌های کینتیکی و کینماتیکی به‌دست آمده از صفحه نیرو و سیستم آنالیز حرکتی توسط نرم‌افزار متلب استفاده شدند. جهت بررسی و مقایسه تاثیر یک وهله تمرینات کششی استاتیک و بالستیک، بر میزان نیروی برشی قدامی وارد بر پروگزیمال تیبیا در آزمودنی­ ها، از شاخص‎های آماری توصیفی و جهت آزمون فرضیه‎ها از آزمون t وابسته و آنالیز واریانس یک‌ سویه استفاده شد. یافته ها: آزمون t وابسته نشان داد که کشش استاتیک به ­طور معنی­داری بر نیروی برشی قدامی وارد بر زانو تاثیرگذار است (016/0p=). نتایج آزمون تحلیل واریانس حاکی از اینتراکشن نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در هر دو گروه استاتیک و بالستیک بود و سپس آزمون تعقیبی توکی، بین گروه کنترل با گروه کشش استاتیک رابطه معناداری (010/0p= ) به­دست آورد. میزان اندازه اثر تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا نیز به‌ترتیب برابر با 96/0 و 68/0 بود که با توجه به شاخص استاندارد دی-کوهن اندازه اثر تمرین کشش استاتیک بزرگ و اندازه اثر کشش بالستیک متوسط است که نشان­ دهنده تاثیر بیشتر تمرینات کششی استاتیک بر کاهش نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا می­ باشد. نتیجه‌گیری:  تحقیق حاضر نشان داد که انجام کشش­ های استاتیک قبل از اجرای حرکت توقف-پرش رو به جلو، سبب کاهش حداکثر نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا می­ شود. با این تفاسیر محتمل است که آسیب­ های acl بعد از کشش استاتیک کمتر اتفاق می­ افتد.  بنابراین توصیه می­ شود مربیان ورزش جهت گرم کردن­ ها و فیزیوتراپ­ ها جهت توانبخشی به­ علت کاهش در آسیب و برای کاهش نیروهای برشی قدامی وارد بر زانوی ورزشکاران از روش استاتیک استفاده نمایند.