ارتباط بین پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب با تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا در سطوح دشواری متفاوت در زنان غیرورزشکار اکتومورف و اندومورف

زمینه و هدف: یکی از فاکتورهای بسیار مهم در تعادل، شاخص های آنتروپومتریک نظیر قد، وزن، محیط و پهنای اندام ها و چربی های زیرجلدی می باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب با تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا در سطوح دشواری متفاوت سنجش آن در زنان غیرورزشکار آکتومورف و آندومورف بود. روش بررسی: به این منظور 25 زن آکتومورف با میانگین و انحراف استاندارد سنی: 51/1±00/26 سال، قد: 14/1±9/166 سانتی متر و وزن: 27/3±99/46 کیلوگرم و 25 زن آندومورف با میانگین و انحراف استاندارد سنی: 13/2±32/27 سال، قد: 37/6±13/161 سانتی متر و وزن: 46/8±28/58 کیلوگرم که از سلامت عمومی برخوردار بودند، به طور داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این پژوهش نیمه تجربی شرکت کردند. اندازه های آنتروپومتریک نظیر قد و وزن و تعادل برای هر نمونه جداگانه محاسبه شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد داده ها و از آمار استنباطی روش ضریب همبستگی پیرسون، جهت بررسی ارتباط بین پارامترهای آنتروپومتریک منتخب و انواع تعادل استفاده شد. یافته ها: تیپ بدنی بر نوع و نیز وجود یا عدم وجود همبستگی بین تعادل افراد با پارامترهای آنتروپومتریک تاثیر گذار است. نتیجه گیری: با توجه به روش هایی که در این تحقیق برای افزایش دشواری تکلیف حرکتی به-کار گرفته شد، می توان گفت در هر دو تیپ بدنی آکتومورف و آندومورف، هنگامی که سطح اتکای فرد خیلی محدود شود یعنی از مساحت کف هر دو پای فرد به مساحت پنجه پای غیربرتر برسد، دیگر ارتباطی بین تعادل ایستای افراد و پارامترهای آنتروپومتریکی (مورد استفاده در این تحقیق) وجود نخواهد داشت.