مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و PNF بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال

مقدمه: تعادل به عنوان شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت های روزمره محسوب می شود. هدف از این تحقیق مقایسه اثر تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد 60 تا 80 سال می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از بین 380 نفر افراد سالمند واقع در شهرستان فارسان، 45 نفر به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفره تقسیم شدند. میانگین سن در گروه زنجیره بسته (70/6±93/69 سال)، در گروه تسهیل عصبی عضلانی (90/6±20/67 سال) و در گروه کنترل (95/6±53/72 سال) بود که به طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی های هر سه گروه در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. دو گروه مداخله، تمرینات زنجیره حرکتی بسته و تسهیل عصبی عضلانی گیرنده عمقی را در مدت 45دقیقه و طی هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده های تکراری در سطح معناداری05/0p? استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد تغییرات درون گروهی و تعامل گروه ها در هر سه متغیر معنادار بود (05/0p?). از دیگر نتایج حاصله عدم معناداری تفاوت های بین گروهی طی دو نوبت آزمون گیری در تعادل ایستا با چشمان باز و بسته (05/0p > ) و معناداری در تعادل پویا بود (05/0p?).نتیجه گیری: مطابق با نتایج پژوهش، دو روش تمرینی زنجیره حرکتی بسته و pnf می تواند در بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد مورد استفاده قرار گیرد.