تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر نوسانات پاسچر در ورزشکاران دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا

زمینه و هدف: پیچ‌خوردگی مچ پا یکی از رایج‌ترین آسیب‌های ورزشی است که به‌دنبال آن فرد ورزشکار دچار بی‌ثباتی مزمن مچ‌پا (cai) می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثرگذاری 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر نوسانات پاسچر در ورزشکاران دارای  cai بود.روش بررسی: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 30 ورزشکار دارای cai با دامنه سنی 18 تا30 سال، به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت غیرتصادفی در سه گروه، تمرین در سطح ‌ناپایدار، تمرین در سطح‌پایدار و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه تمرین در سطح ناپایدار و پایدار برنامه‌ی تمرینات ثبات مرکزی را به‌طور مشابه انجام دادند. برای ارزیابی نوسانات پاسچر از آزمون ایستادن تک‌پا و افت فرود روی فوت‌اسکن استفاده شد. دامنه جابجایی مرکز فشار و سرعت جابجای مرکز فشار اندازه‌گیری شد. از تحلیل واریانس یک‌راهه و آزمون تعقیبی هولم بونفرونی برای ارزیابی داده‌ها استفاده (0.05>p) شد.یافته‌ها: یافته‌های مطالعه نشان داد که، میانگین نمرات دامنه و سرعت جابجایی مرکز فشار، گروه تمرین در سطح ناپایدار نسبت به گروه‌ّهای تمرین در سطح پایدار و کنترل در آزمون‌های ایستادن تک‌پا و فرود در پس‌آزمون تفاوت معناداری داشت (0.05>p). همچنین دامنه جابجایی مرکز فشار، گروه تمرین در سطح پایدار با گروه کنترل در آزمون ایستادن تک‌پا تفاوت معناداری نشان داد (0.05>p).نتیجه‌گیری: با‌توجه به نتایج به‌دست آمده می‌توان گفت، انجام تمرینات ثبات مرکزی بر روی ترامپولین تاثیر بیشتری در کاهش دامنه و سرعت جابجایی مرکز فشار ورزشکاران دارای cai داشت. بنابراین انجام این تمرینات را به‌عنوان یک مداخله‌ی تمرینی در جهت کاهش نوسانات پاسچر در ورزشکاران زن دارای cai توصیه می‌کنیم.