تاثیر تیپ بر فعالیت عضلات پلانتارفلکسور مچ پا در فرود با وضعیت های قرارگیری مختلف پا روی زمین در دو شرایط با و بدون خستگی

زمینه و هدف: پرآسیب ترین مفصل بدن با اختصاص 35-10 درصد از مجموع آسیب های وارده حین فعالیت های ورزشی مفصل مچ پا می باشد. هدف از پژوهش حاضر تاثیر تیپ بر میزان فعالیت عضلات پلنتارفلکسور مچ پا هنگام فرود با وضعیت های مختلف قرارگیری پا بر روی زمین با و بدون خستگی بود. روش بررسی: 14 زن ورزشکار با میانگین سن 1.86±23.42 سال، وزن 65.4±77.53 کیلوگرم و قد 13.4±32.164 سانتی متر در مطالعه حاضر شرکت و فعالیت الکترومیوگرافی عضلات دوقلوی داخلی و نازک نی بلند حین انجام تست فرود با وضعیت های قرارگیری مختلف پا بر روی زمین (قرار دادن پنج مدل توکفشی با شیب های مختلف در کفش) در شرایط تیپینگ مچ پا قبل و بعد از خستگی ثبت شد. آزمون آماری تحلیل واریانس با طرح اندازه گیری مکرر جهت آنالیز نتایج به‌کار برده شد (0.05>p). یافته ها: با توجه به نتایج، اثر زمان بر میزان فعالیت عضله ی دوقلوی داخلی و نازک نی بلند معنی دار بود و پس از بروز خستگی میزان فعالیت عضلات کاهش یافت (p=0.000). نتایج بین وضعیت های مختلف فرود بر فعالیت عضلات مورد بررسی هنگام به‌کار بردن تیپ در مچ پا تفاوت معنی داری را نشان نداد (0.9=p). نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج به‌دست آمده کینزیوتیپ می تواند با برخورداری از مزایای نسبت داده شده به خود در زمان خستگی در حفظ سطح فعالیت عضله به میزان قبل از خستگی موثر باشد، لیکن به نظر نمی رسد استفاده از تیپینگ با هدف تغییر در میزان فعالیت عضلات جهت پیشگیری از بروز آسیب اسپرین مچ پا هنگام قرارگیری نادرست پا بر روی زمین در حین فرود موثر واقع شود.