تغییرات وضعیتی کمربند شانه زنان مبتلا به سرطان پستان در نتیجه یک برنامه تمرینی ترکیبی مقاومتی – جنبش پذیری

زمینه و هدف: درمان‌های تهاجمی سرطان پستان، به‌خصوص جراحی و پرتودرمانی منجر به تغییرات منفی در وضعیت بدنی، اختلال تقارن تنه و وضعیت استاتیک زنان می شوند. از این‌رو هدف از انجام این مطالعه ثبت و ارزیابی تاثیر برنامه تمرینی مقاومتی جنبش‌پذیری در منزل بر تغییرات وضعیتی کمربند شانه در میان زنان پس از درمان سرطان پستان بود.روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی و شامل 40 زن 65-45 سال مبتلا به سرطان پستان بود که درمان های جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی را کامل کرده بودند. در نهایت 27 زن به‌صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله به‌مدت چهار هفته (چهار جلسه در هفته) در برنامه تمرینی مقاومتی با کش تمرین و جنبش پذیری، با اجرا در منزل، شرکت نمودند. در طول مدت مداخله گروه شاهد هیج تغییری در میزان فعالیت روزانه خود نداشتند. وضعیت بدنی در ناحیه کمربند شانه با استفاده از روش عکس‌برداری دیجیتال، قبل و بعد از اعمال مداخله ارزیابی شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون ancova (تجزیه و تحلیل کوواریانس تک متغیره) صورت پذیرفت.یافته‌ها: به دنبال اتمام مداخله تمرینی بهبود معناداری در زاویه کایفوز پشتی و راستای استخوان کتف مشاهده شد. فاصله استخوان کتف تا ستون فقرات پس از تمرین بدون تغییر باقی ماند و انحراف راستای کمربند شانه بهبود غیرمعناداری را نشان داد.نتیجه‌گیری: بهبود معنادار به‌دست آمده در دو متغیر کایفوز و راستای کتفی به‌دنبال برنامه تمرینی کوتاه‌مدت و در منزل، برای بیماران مبتلا به سرطان پستان، با توجه به محدودیت دسترسی به امکانات اصلاحی درمانی می تواند قابل توجه باشد. در عین حال با توجه به تغییرات پیشرونده وضعیت بدنی به‌دنبال درمان سرطان پستان و تغییرات اندک و غیرمعنادار برخی متغیرها به‌دنبال مداخله، ضروری است مداخله تمرینی اصلاحی برای مدت طولانی تر و در حین یا بلافاصله پس از درمان سرطان پستان نیز استفاده شود.