بررسی تاثیر دو نوع راکر کفش بر عملکرد بیماران دیابتی در ایستادن و راه رفتن با تاکید بر پارامترهای زمانی - مکانی راه رفتن و سینماتیک.

مقدمه: زخم کف پا یکی از مهم‌ترین عوارض در بیماران دیابتی است. کفش‌های راکری بطور معمول برای مدیریت زخم در این بیماران توصیه می‌گردند. بر اساس مقالات موجود، این سوال مطرح می‌شود که آیا پارامترهای زمانیمکانی راه رفتن و دامنه حرکتی مفاصل در افراد دیابتی با افراد سالم متفاوت است؟ علاوه بر این به خوبی مشخص نیست که کدام نوع راکر جهت بهبود این پارامترها موثرتر می‌باشد؟ بنابراین هدف اصلی این مطالعه پاسخ به این سوالات بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع مداخله‌ایشبه‌تجربی بود. شرکت‌کنندگان این مطالعه 20 نفر بیمار مبتلا به نروپاتی دیابتی و 20 نفر فرد سالم بودند. یک سیستم آنالیز حرکت کوالیزیز، متغیرهای زمانیمکانی راه رفتن و متغیرهای سینماتیک را در طی راه رفتن ثبت کردند. تفاوت بین میانگین‌ها و تاثیرات بین افراد، با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر ارزیابی شد. محاسبات آماری با استفاده از نرم‌افزار spss 17 انجام گردید. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان ‌داد، اختلاف معناداری بین پارامترهای زمانیمکانی راه رفتن و دامنه‌ی حرکتی مفاصل مچ پا، زانو و ران در دو گروه دیابتی و سالم، در حالی‌که با راکرهای پاشنه و پنجه راه می‌رفتند، وجود نداشت. همچنین تفاوت معناداری بین دو گروه‌ سالم و دیابتی با توجه به پارامترهای فوق‌الذکر وجود نداشت (0/05