تحلیل رفتار فنرمانند بدن حین اجرای آزمون‌های هاپینگ یک و دوطرفه با استراتژی‌های حرکتی مختلف

زمینه و هدف: سفتی پا، یکی از متغیرهای مرتبط با عملکرد ورزشی و آسیب‌های اندام تحتانی است که اغلب با استفاده از آزمون هاپینگ سنجیده می‌شود. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه سفتی پا بین سه استراتژی حرکتی آزمون هاپینگ (بیشینه، ترجیحی، کنترلی) و بین سه شیوه اجرای این آزمون (دوطرفه، روی پای برتر، روی پای غیربرتر) و مقایسه سفتی پای دوطرفه با مجموع سفتی دو پا بود. روش بررسی: 27 مرد جوان سالم، آزمون هاپینگ را به 9 روش (3 استراتژی × 3 شیوه اجرا) روی یک صفحه نیرو، در مقابل یک دوربین سرعت‌بالا انجام دادند. سفتی پا با تقسیم نیروی بیشینه عمودی عکس‌العمل زمین بر جابجایی عمودی مرکز جرم در مرحله تماس، محاسبه شد. آزمون‌های آماری آنووا با اندازه‌گیری‌های مکرر و تی زوجی در سطح معناداری 0/05، مورد استفاده قرار گرفتند. یافته‌ها: عدم تفاوت معنادار در سفتی پای دوطرفه بین سه استراتژی، تفاوت معنادار در سفتی پای برتر بین استراتژی‌های ترجیحی و کنترلی، تفاوت بین سفتی پای برتر و غیربرتر در هاپینگ بیشینه و عدم تبعیت رابطه بین سفتی پای دوطرفه و یک‌طرفه از قوانین حاکم بر فنرها، یافته‌های مهم این تحقیق بودند. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، میزان متغیر سفتی پا بستگی به استراتژی و شیوه اجرای آزمون هاپینگ دارد و ممکن است از اصول حاکم بر فنرها و فرض تقارن جانبی تبعیت نکند. در نظر گرفتن این نکات، می‌تواند در تعیین میزان بهینه سفتی پا برای داشتن عملکرد مناسب و خطر بروز آسیب پایین و در تشخیص افراد با ریسک آسیب بالا حائز اهمیت باشد.