تاثیر برنامه تمرینی بر درد و عملکرد شانه کاربران ویلچر

زمینه و هدف: بسیاری از زنان کاربر ویلچر پس از مدتی به سندرم گیرافتادگی شانه دچار می‌شوند. درد ناشی از این سندرم در انجام فعالیت‌های روزانه آنها اختلال ایجاد می‌کند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر برنامه ترکیبی شامل ماساژ و تمرین قدرتی و کششی بر درد و عملکرد شانه زنان کاربر ویلچر مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود. مواد و روش‌ها: از 19 زن کاربر ویلچر، 10 نفر (%53) مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بودند و پنج نفر (2 ± 31 سال) از آنها داوطلب مشارکت در پژوهش شدند. آنها پس از امضای فرم رضایت آگاهانه، 8 هفته تحت فریکشن عرضیِ عضله فوق خاری و تمرین قدرتی قرار گرفتند. شاخص‌های ارزیابی شامل مقیاس بصری درد، شاخص درد شانه کاربران ویلچر، آزمون هاوکینزکِنِدی و گونیامتر بود. داده‌ها توسط تی وابسته مقایسه شدند. نتایج: تنها 40% از داوطلبان دوره تمرینی را تکمیل کردند و ضریب پایبندی آنها به تمرین 56% بود. با این وجود، درد شانه آنها کاهش و دامنه حرکتی مفصل گلنوهومرال آنها افزایش معنادار یافت (0/05 ≥ p). نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر از این نظر حمایت می‌کند که ترکیب فریکشن عرضی و تمرین قدرتی می‌تواند درد ناشی از سندرم گیرافتادگی را در میان کاربران ویلچر کنترل کرده و عملکرد شانه این افراد را افزایش دهد. موانع جدی بر سر راه زنان کاربر ویلچر جهت مراجعه به انجمن ضایعه نخاعی، وجود دارد که ضریب پایبندی آنها را به برنامه تمرینی پایین می‌آورد.

effect of exercise on shoulder pain and function in wheelchair users

Background: Most female wheelchair users are likely to experience shoulder impingement syndrome after a while. Wheelchair users encounter impingement syndrome pain while doing daily activities. The current study aimed to explore the effect of a combined protocol included massage and flexibility and strength training on shoulder pain and function of women using wheelchair, who suffered from impingement syndrome. Methodology: 10 of 19 women using wheelchair experienced shoulder impingement syndrome and five females (31 ± 2) were voluntarily selected. After signing the consents they were in 8weeks supraspinatus transverse friction and strengthening protocol. The measures included visual analog scale, wheelchair user's shoulder pain index, Hawkins Kennedy impingement test, and goniometer. Data was compared using a dependent sample ttest. Results: Only 40% of participants completed the protocol. Although the program fidelity was 56%, decrease of shoulder pain and increase of glenohumeral range of motion was significant (P ≤ 0/05). Conclusions: The current study findings supported the results representing that using transverse friction besides strengthening exercise would control wheelchair users' impingement syndrome pain and increase shoulder function. There were some serious problems for those women, making them prevented to go to the Spinal Cord Injury Society. So, these problems would cause their program fidelity to decrease. Key words: exercise, transverse friction, wheelchair users, impingement syndrome, shoulder pain