تحلیل کار شایسته در پرتو اسناد بالادستی در جمهوری اسلامی ایران

کار شایسته عنوان جدیدی است که با تکیه بر کرامت انسانی بیش از یک‎دهه از طرح آن در عرصه بین‏الملل کار نمی‏‏گذرد. رسوخ این مفهوم به‏ نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران با توجه به ‏عضویت ایران در سازمان بین‏المللی کار و الحاق به‏ برخی از مقاوله‏نامه‏های مطرح در این زمینه از یک‏سو، و تاکید بر کرامت و ارزش والای انسان بعنوان یکی از ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران از سوی دیگر، موجب گردیده است تحلیل این مفهوم در نظام حقوق داخلی با توجه به بسترهای آن در دین اسلام، لازم و ضروری جلوه نماید. همچنین با توجه به تفاوت دیدگاه غرب و اسلام نسبت به انسان و کرامت انسانی او، این مقاله درپی آنست تا ضمن تبیین این مفهوم و مولفه‏های مطرح در ذیل آن، به‏ بررسی این مولفه‏ها در قانون اساسی و سیاست‏های کلی نظام بعنوان قواعد و هنجارهای بالادستی در نظام حقوقی کشور، با توجه به دیدگاه مذکور بپردازد. پیش‏فرض حاکم بر این مقاله آن است‏که، اموری‏که کار شایسته در پی تحقق آنهاست، در اسناد مذکور با توجه به ماهیت اسلامی نظام جمهوری اسلامی ایران و تحقق این امور در دین اسلام بعنوان دینی کامل و جامع در همه امور و عرصه‏های بشری و مبتنی بر کرامت انسان، به ‏نحو مطلوبی متجلی شده است.