بررسی تطبیقی مداخله ناظران در حقوق ایران و آمریکا

کمک به افراد در معرض خطر یکی از مهم‌‌ترین هنجارهای اخلاقی‌‌ محسوب می‌‌شود که به عنوان یک عامل حیاتی برای حفظ و تقویّت همبستگی در جوامع، همواره مورد تاکید قرار گرفته است. امّا از آنجا که صرف وجود یک وظیفه‌ اخلاقی نمی‌‌تواند الزامی برای افراد جهت اقدام به رفتارهای نوع‌‌دوستانه باشد، لازم است سیاستگذاران جنایی به منظور گسترش این فرهنگ و ترغیب افراد به انجام رفتارهای مقبول اجتماعی، حمایت کیفری لازم از این قاعده‌ اخلاقی را در قالب قوانین جزائی به عمل آورند تا از این رهگذر، گامی مهم جهت تامین منافع و امنیّت اجتماعی بردارند. در راستای این اهداف، قانونگذار جمهوری اسلامی ایران، عدم مداخله‌ افراد در وضعیّت‌‌های اضطراری را در گستره‌ قوانین کیفری جرم‌‌انگاری نموده و بر این ارزش اخلاقی تاکید کرده است. این در حالی‌‌ست که در سیستم حقوقی آمریکا به استثناء چند ایالت، به علّت غلبه‌ ارزش‌‌های فردگرایانه بر ارزش‌‌های اجتماعی و اخلاقی، وظیفه‌ قانونی عام برای کمک به افراد در معرض خطر پیش‌‌بینی نشده و سیاستگذاران جنایی تنها در صورت وجود وظیفه‌ خاص و اثبات رابطه‌ سببیّت، ناظر خاص را مستحقّ مجازات می‌‌دانند.

a comparative study of bystander intervention in iranian and american law

helping at-risk people is one of the most important ethical norms that has always been emphasized as a vital factor in maintaining and strengthening solidarity in societies. but since the mere existence of a moral duty cannot be a requirement for individuals to engage in philanthropic behavior, it is necessary for criminal policymakers to develop ethical behaviors in order to develop this culture and encourage individuals to adopt socially acceptable behaviors to this end the legislature of the islamic republic of iran and many european countries have criminalized the non-intervention of people in emergency situations and have thus emphasized this moral value. however, in the american legal system with the exception of a few states, due to the overriding of individualistic values over ethical values, no statutory general duty to assist at-risk individuals has been foreseen, and criminal policymakers can only punish the special observer if there is a specific duty to prove the causal relationship between the abandonment of the act and the criminal outcome.