کارکرد معنایی هماوائی در جزء سی‌ام قرآن کریم

تکرارهای آوائی و تشابهات لفظی در قرآن کریم کارکرد های معنایی دارند؛ چینش و همنشین سازی واژگان در متن قرآنی به گونه ای صورت پذیرفته که آن همنشینی، افزون بر آهنگین کردن کلام، در القاء مفهوم موثرتر است و می توان از آن به عنوان «هماوائی» یا همان «اعجاز النظم الموسیقیّ» یاد کرد؛ کاربست این شیوه از بیان موجب خلق مفهومی تازه می شود؛ نیز کمک می کند تا مفاهیم دور از هم که گاه متّضاد نیز هستند در کنار یکدیگر قرار گیرند و از رهگذر تناسب صوری و موسیقایی، به نوعی به تناسب، انسجام و اتّحاد معنایی برسند. استفاده از ظرفیت همنشینی و هماوائی در قرآن، این امکان را فراهم نموده تا معنای مورد نظر با قوّت بیشتری به مخاطب القاء گردد و باور پذیری مفهوم را دو چندان نماید. بررسی ها نشان می دهد بهره گیری از این ظرفیت، در جزء سی ام قرآن کریم نمود بیشتری دارد و از این منظر سزاوار توجّه و پژوهش است. در پرتو اهمیّت مساله، پژوهش حاضر می کوشد با روش توصیفی تحلیلی به بررسی هماوائی و تاثیر معناییِ آن که از آن به عنوان «اعجاز مجاورت» یاد شده در جزء مورد اشاره بپردازد و نتیجه بحث را فرادید مخاطب قرار دهد. چنین استنباط می شود که چینش و همنشینی اعجاز گونه واژگان، موجب برجستگی سخن شده و با به همراه داشتن معنا و مدلولی خاص، به طور ضمنی، نافی ایده ترادف در قرآن گشته است.

Semantic Function ofHomophony in Juz’ 30 of the Holy Qur’an

Sound repetitions and verbal similarities in the Holy Qur’an have semantic functions. The arrangement and cooccurrence of words in the Qur’anic text is in a way that besides adding musicality to the speech, is more effective in inducing the meaning and can be referred to as homophony or the miracle of musical order. Applying this method of expression gives rise to the creation of a new concept. It also helps to bring together distant, sometimes contradictory notions, together and to achieve some sort of proportionality, cohesion and semantic alliance through formal and musical correspondence. Using the capacity of collocation and homophony in the Qur’an has made it possible for the intended meaning to be more strongly conveyed to the audience and to double the credibility of the concepts. Studies show that utilizing this capacity is more evident in Juz’ 30 of the Holy Qur’an, which thus calls for attention and research. In light of the importance of the problem, the present descriptiveanalytical study attempts to examine homophony and its semantic effect referred to as the the miracle of proximity in Juz’ 30 and to provide the readers with the results of the discussion. It is understood that the miraculous arrangement and collocation of words has highlighted the discourse and, with its specific meaning and signified, has implicitly rejected the idea of synonymy in the Holy Qur’an.