آیۀ اکمال و دلالت آن بر واقعۀ غدیر تحلیل بر اساس ویژگی دستوری «گذرایی»

آیه سوم سوره مائده «الْیَوْمَ یَئِسَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ دِینِکُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ الْیَوْمَ اَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ اَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الْاِسْلامَ دِیناً» معروف به آیۀ «اکمال» از جمله آیاتی است که مفسران در باب مراد متکلم از کمال یافتگی دین در آن اختلاف نظر دارند. در میان قرائت‌های مختلفی که از کمال یافتگی دین در میان مفسران وجود دارد، دو خوانش وجود دارد که یکی «کمال دین» را بر «جامعیت» که محصول اتمام نزول فرامین وحیانی است، حمل می نماید و دیگری آن را بر «جاودانگی دین» با امر ولایت، منطبق می داند. با توجه به اینکه دو قرائت مذکور متکی بر قرائن برون‌متنی از جمله شان نزول و مستندات روائی است، نگارندگان به دنبال کشف قرائنی برآمدند که بتواند رهیافتی درون‌متنی برای ترجیح یکی از دو برداشت پیش‌گفته نسبت به دیگری را سامان‌دهد. در نوشتار پیش‌رو به روش توصیفی تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای سعی شده با تکیه بر شاخص های گذرایی به عنوان یک مقوله دستوری، در جهت پیش بینی امکان زبانی‌شدن یک رویداد در قالب‌بندی گذرا، استفاده شود. با توجه به «گذراییِ» ساختار آیه اکمال، اگر دو رویداد جامعیت و ولایت را ابتدا از منظر معنایی واکاوی کنیم و سپس شاخص های مفهومی آن دو را منطبق با رویکرد نقشیِ مبتنی بر گذرایی پیوستاری تعیین نماییم، به نظر می رسد در نهایت می‌توان پیش‌بینی کرد کدامیک از این دو رویداد احتمال بیشتری داشته که در ساختی گذرا ظاهر شود. دستاورد کلی مبین آن است که واقعه غدیرخم دارای شرایط مساعدتری برای تبلور در قالب‌بندی گذرا است.

Ayah of Ikmal (Perfection) and itsSignification of the Event of Ghadir: An Analysis Basedon the Grammatical Feature of Transitivity

Action is an important and effective element in conceptualization embodied in a sentence by virtue of the verb as a dynamic constituent. Leonard Talmy, the renowned linguist in the field of cognitive semantics, believes that dynamic verbs are the results of four motive, figure, ground, and directional components. In the Holy Qur’an, the dynamic verb anzala is a directional verb which has a high frequency because of its usage in topics related to the sending down of the Qur’an and mercy unto people. This study aimed to analyze the function of the verb anzala in the Holy Qur’an, relying on cognitive linguistics and Talmy’s theory of motion. The results show that this verb has a descending direction. The agent of all instances of the dynamic verb anzala is the same and it is God who causes the descending motion. The descending motion has a subjective function so that the figures in the form of objectified existences travel in the descending direction toward the ground, namely, the earth and the creatures. Additionally, due to its semantic extent and the connection of its marginal and focal meanings, the verb anzala depicts a cognitive schema