بررسی و نقد دیدگاه گابریل ساوما درباره ی آیه ی «…وکَفَّلَها زَکَرِیَّا کُلَّما دَخَلَ عَلَیْها زَکَرِیَّا…»

گابریل ساوما در سال 2006م. کتابِ قرآن، تفسیر اشتباه، ترجمه اشتباه و خوانش اشتباه، زبان آرامی قرآن را نوشت. وی در این کتاب ادعا می کند که زبان قرآن، آرامی سریانی است و در صدد اثبات اقتباس قرآن از منابع یهودی مسیحی است. او برای اثبات ادعای خویش با بررسی سوره های قرآن، واژگان فراوانی را به عنوان شاهد ذکر نموده و به تحلیل آنها پرداخته است. نویسنده در بررسیآیه ی «وَ کَفَّلَها زَکَرِیَّا کُلَّما دَخَلَ عَلَیْها زَکَرِیَّا» آل عمران/37، براساس زبان سریانی آرامی، عبارت «وَ کَفَّلَها زَکَرِیَّا» را به «زکریا را تعظیم کننده به او (مریم) قرار داد» و عبارت «دَخَلَ عَلَیْها» را «ایستادن با حالت احترام و ترس»  ترجمه نموده است. در این مقاله با هدف بررسی دقیق معنای این آیه، ضمن ارائه دیدگاه ایشان به روش تحلیلی تطبیقی به نقد و بررسی آن از جنبه ی زبان شناسی تاریخی تطبیقی در سه زبان عبری، سریانی و عربی می پردازیم تا بنگریم که شواهد زبان شناختی موجود از «کفّل» و «دخل» تا چه میزان دیدگاه ساوما را تایید می کند؟  وجود شواهدی از مشتقات کَفَلَ در ادبیات جاهلی و شباهت های ساختاری و معنایی آن در سه زبان عبری، سریانی و عربی حاکی از آن است که «کفّل»  هر چند اصلی سامی دارد؛ اما سیر تطور و تکامل معنایی خاص خود را در هر کدام از شاخه های سامی داشته و همچنین شواهد فراوان مشتقات دَخَل در شعر جاهلی و تعدد و تنوع این ریشه در قرآن و فقدان این ریشه در زبان عبری، سریانی و عهدین این احتمال را تقویت می کند که این ریشه، عربی اصیل بوده و اعراب فهم درستی از ساختار و معنای آن داشته اند. بررسی های انجام شده خلاف ادعای ساوما را اثبات می کند.

A Review and Criticism of Gabriel Sawma’s View on Ayah "wakaffalahā zakariyyā Kullamādakhala ‘alay‌hā zakariyyal‌miḥ‌rāba" (Ale Emran: 37)

In 2006, Gabriel Sawma wrote the book The Qur’an: Misinterpreted, Mistranslated, and Misread. The Aramaic Language of the Qur’an. He claims in this book that the language of the Qur’an is SyroAramaic and tries to prove the adaptation of the Qur’an from JewishChristian sources. In order to prove his claim by investigating Qur’anic surahs, he mentions many words as evidence and analyzes them. Examining the ayah, "wakaffalahā zakariyyā Kullamā dakhala ‘alay hā zakariyyal miḥ rāba" (Ale Emran: 37) (Zachariah taking charge of her whenever Zachariah went into her in the Sanctuary), and according to SyroAramaic language, Sawma has translated the phrase "wakaffalahā zakariyyā Kullamā dakhala ‘alay hā zakariyyal miḥ rāba" as "When Zacharias went to go to Mary, he bowed to him and bowed with fear". In the present article that aims to meticulously examine the ayah’s meaning, we propound Sawma’s viewpoint from the perspective of comparative historical linguistics in the three languages of Hebrew, Syriac, and Arabic to see to what extent the linguistic evidence coming from kaffala and dakhala confirms his opinion. Evidence based on derivations of kaffala in Jahiliyyah literature and its structural and semantic similarities in Hebrew, Syriac, and Arabic indicate that although this root has a Syriac origin, it has witnessed its own semantic development in each of Syriac branches. There are also plenty of evidence related to derivations of dakhala in Jahiliyyah poetry that besides the multiplicity and diversity of the usage of this root in the Qur’an along with its nonexistence in Hebrew, Syriac, and the Bible corroborate the possibility that it is a pure Arabic root and that Arabs have correctly understood its structure and meaning. The analyses performed thus go contrary with Sawma’s claim