بررسی تطبیقی میزان رضایت شغلی(مورد مطالعه: پرسنل کادر مرزبان در شهرستان های مهران و دهلران)

به‌طور کلی، رضایت شغلی، نوع نگرش فرد به حرفه یا شغل خود را بیان می کند. افزایش رضایت شغلی در‌میان پرسنل مرزبانی به ارتقای کیفیت امنیت در مرز های کشورو همچنین کاهش تعداد پرسنلی منجر می شود که شغل خود را ترک می‌کنند. هدف از نگارش این مقاله، بررسی تطبیقی میزان رضایت شغلی در‌میان پرسنل مرزبان در شهرستان های مهران و دهلران، و روش تحقیق از‌نوع توصیفی- پیمایشی است. جامعۀ آماری پژوهش را تمام پرسنل کادر هنگ و ستاد مرزبانی در شهرستان های مهران و دهلران به‌تعداد 935 نفر تشکیل می‌دهند که از این تعداد، 215 نفر به‌عنوان نمونۀ آماری انتخاب شدند و در مرحلۀ دوم با استفاده از نمونه‌گیری طبقه‌بندی (سهمیه ای) بر‌اساس محل خدمت: هنگ مرزی، ستاد وگروهان ها برای شهرستان های مهران و دهلران، اندازه نمونه تعیین شد. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامۀ جمعیت‌شناختی و پرسشنامۀ استاندارد رضایت شغلی اسمیت، کندال و هالین (jdi) با تغییر‌هایی جزیی استفاده کرده‌ایم. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t، تحلیل واریانس (anova) و از نرم‌افزار spss استفاده کرده‌ایم. تحلیل یافته ها نشان می‌دهد در سطح خطای پنج درصد، میزان رضایت شغلی در‌میان پرسنل مرزبانی هنگ مرزی و ستادی شهرستان های دهلران و مهران، دارای تفاوتی معنادار نیست؛ ولی میزان رضایت شغلی در‌میان پرسنل مرزبانی گروهان این دو شهرستان، دارای تفاوت معنادار به‌لحاظ آماری است. در‌نهایت، نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد رابطۀ شغل با عوامل مختلف مانند نوع سکونت، نوع وسیلۀ ایاب ‌و ‌ذهاب، فاصلۀ محل سکونت تا محل خدمت، حقوق و مزایا، و سطوح سرپرستی از برخی جهات، تفاوت هایی در رضایت شغلی بین پرسنل مرزبان در شهرستان های مهران و دهلران ایجاد کرده است؛ بنابراین، یافته ها در چهارچوب کلی مدل‌های مفهومی حاصل از مطالعات گذشته قرار دارد؛ ولی ارتباط‌های قوی تر و اساسی تر، بیشتر در حوزۀ عوامل مدیریتی دیده می‌شود که لزوم توجه بیشتر به مسئلۀ رضایت شغلی را مطرح می‌کند.