نقش علمای ایرانی عتبات عالیات در روابط ایران و عثمانی از آغاز دوره قاجار تا پایان عصر ناصری(1210-1312ق)-(1795-1896م)

سقوط صفویه و به دنبال آن حاکمیت افغان ها بر ایران، مهاجرت علمای شیعه از ایران به طرف عتبات عالیات را به همراه داشت و در این فاصله(از سقوط صفویه تا دوره زندیه) بسیاری از آنان به عتبات مهاجرت نمودند. هم زمان با روی کار آمدن دولت قاجار و نیاز به کسب مشروعیت از جانب علماء از یک طرف و تکاپوی دولت عثمانی برای حل اختلافات خود با ایران و اجرای سیاست پان اسلامیسم از طرف دیگر، این علما به دلایلی که ذکر آنها خواهد رفت از جایگاه مهمی در روابط ایران و عثمانی برخوردار گردیدند. هدف این پژوهش بررسی جایگاه علمای ایرانی عتبات عالیات در روابط ایران و عثمانی از آغاز دوره قاجار تا پایان عصر ناصری(1210-1312ق)(1795-1896م) با پاسخگویی به این پرسش که چه زمینه ها و عللی موجبات شکل گیری قدرت علمای ایرانی ساکن در عتبات گردید و این علما چه نقشی در روابط ایران و عثمانی در دوره مورد بحث، ایفا کردند، می باشد. لذا این پژوهش با رجوع به منابع و ماخذ تاریخی، مذهبی و تحقیقات جدید و به شیوه توصیفی و تحلیلی به تحقیق پرداخته است.

Role of Iranian Ulama of Holy Shrines in Iraq in relationships between Iran and Ottoman Empire from Beginning of Qajar Dynasty to the End of Naserid era(1210-1312 AH) / (1795-1896)

Safavid fall which was followed by Afghans sovereignty on Iran led to the migration of Shia Ulama from Iran to Holy Shrines in Iraq. Along with the coming of the Qajar government and the need to gain legitimacy on the one hand from the scholars on the one hand and the Ottoman government to resolve its differences with Iran and implement the policy of PanIslamism on the other, these scholars will be of great importance for the reasons mentioned. They were enjoyed in OttomanIranian relations. The purpose of this study is to investigate the status of Iranian scholars of the Supreme Religions in IranianOttoman relations from the beginning of the Qajar period to the end of the Nasserian era (12101312 AH) (17951896) by answering the question of what causes and causes the formation of the power of Iranian scholars  What was the role of these scholars in the relations between Iran and the Ottomans and what consequences this vital role had in the mentioned period. To do this, by referring to historical and religious references and new researches, the author has investigated these questions in an analyticaldescriptive method.