پیدایی امیرنشین شارجه؛ زمینه‌ها و علل

شارجه، یکی از شیخ‌نشین‌های امارات متحده عربی و پایتخت آن به همین نام و دومین شهر قلمرو قواسم و پایتخت حکومت دوم قواسم به رهبری شیخ سلطان بن صَقر بوده است. در 1820/1235 انگلستان با شیخ سلطان و چهار تن دیگر از شیوخ عرب معاهده‌ای منعقد ساخت که بنابر یکی از مفاد آن، شارجه شیخ‌نشینی مستقل گردید. با این حال به دلیل موقعیت استراتژیک شارجه و تاثیرگذاری‌اش در امنیت راه‌های دریایی خلیج فارس، انگلستان همواره در امور داخلی آن دخالت کرده و این امیرنشین، فراز و فرودها، تنش‌های مختلفی را به خود دید. سرانجام در عصرشیخ خالدبن محمد قاسمی(1343ش/ 1965 1350ش/1972) مانند دیگر امارت‌ها وارد مذاکرات اتحاد شد و در دوم دسامبر 1971/ 1391 به عنوان یکی از امارت‌های هفتگانه امارات متحده عربی استقلال یافت. از نظر جغرافیای سیاسی شارجه را باید ازهم‌گسیخته‌ترین امارت کشور امارات دانست که عملا با هر شش امارت دیگر و پادشاهی عمان، مرز مشترک دارد. در طول ایام ، قبایل و طوایف پرشماری به شارجه مهاجرت کرده‌اند که چون هیچ کدام مالک واقعی اراضی شارجه نبوده‌اند، پیوسته به نزاع با یکدیگر پرداخته‌اند؛ قِیطاب و غافر مهم‌ترین قبایل ساکن در شارجه و قواسم(که خود را از نسل پیامبر(ص) برمی‌شمارند اما از بنی‌حواله‌اند)، عَبادِله؛ آل علی(که برخی از آنان ایرانی‌اند)؛ حواله؛ برخی تیره‌های بنی‌یاس چون: آل بوماهر(بومَهیر) و مَرار؛ مَطاریش؛ نَعیم؛ نَقبیین؛ شَرقیین؛ شُویهیین؛ طَناییج؛ زَعاب؛ مَناصیر و مَزاریع نیز از دیگر طوایف ساکن در شارجه محسوب می‌شوند که اغلب حنبلی مذهب‌اند.