رویارویی زیباشناختی لیوتار با مدرنیتۀ سیاسی

این مقاله بر آزمون این فرضیه استوار شده است که لیوتار همراه با برشمردن سویه های چیرگی آفرینِ مدرنیته سیاسی، فرارویِ زیباشناختی از تنگناها و کاستی هایِ آن را ممکن می شمرد. برای این کار نخست باید مولفه هایی را در اندیشه وی یافت که با مدرنیته سیاسی هم ارز باشد و پس از آن درپیِ نسبت سنجیِ این مولفه ها با رویکردِ زیباشناختیِ وی برآمد. لیوتار به روشنی سخنی از مدرنیته سیاسی نمی گوید و بنابراین روند استدلالیِ این مقاله باید با تدوین مدلی آغاز شود که در چارچوب آن بتوانیم با یافتنِ مولفه های هم ارز با مدرنیته سیاسی در اندیشه لیوتار و چینششان در کنار یکدیگر، برداشتِ وی از مدرنیته سیاسی و کاستی ها و چیرگی آفرینی های موجود در آن روشن کنیم. فرضیه این مقاله امری این همان گویانه نیست و به روشنی در برابر تفسیرهایِ رایجی جای می گیرد که به چرخشِ فرهنگیِ زیباشناسی در اندیشه لیوتار باور دارند. واکاوی نوشته های لیوتار با کاربست روشِ تاریخِ ایده های آرتور لاوجوی و در یک چارچوب مفهومی که مدرنیته سیاسی را برتری حق و خودآئینی بر چیرگی می داند، ما را به این یافته می رساند که لیوتار با توجه به باور به برتری چیرگی بر حق و خودآئینی در مدرنیته سیاسی منتقد این وضعیت است و هم از سویی، مدرنیته سیاسی و چیرگی آفرینیِ فزون ازاندازه و تمامیت خواهانه آن را مانعی برای آفرینش های هنر آوانگارد می داند و هم از سویی دیگر پیوندی دوسویه میان این هنر با دموکراسیِ رادیکال، به عنوان جایگزین مدرنیته سیاسی، برقرار می کند.