استتیک پرفورمنس در تعزیه و تماشاگران زن

تعزیه، به عنوان یک نمایش آیینی مهم‌ترین نماینده فرهنگ سنتّ اجرایی دینی در ایران است.گر چه تعزیه همواره یا از منظر آیینی و یا از منظر استتیک تیاتر مورد تحقیق قرار گرفته است، اما نشانه‌های آیینی و تیاتری در تعزیه مانند همه‌ نمایش‌های مذهبی در هم آمیخته است. در این مقاله، با در نظر گرفتن ترکیب این دو مولفه در اجرای تعزیه، قصد من این است که نشان دهم چگونه، از منظر استتیک پرفورمنس، تماشاگر و بازیگر تعزیه در یک پیوند دینامیک با هم قرار دارند به‌گونه‌ای که تماشاگر تعزیه به نوبه خود نیز بازیگر است و بازیگر در تعزیه خود تماشاگر. از این منظر می‌شود نقش تماشاگران، به خصوص تماشاگران زن، تعزیه را تعریفی جدید کرد. بازیگران و تماشاگران تعزیه با قرار گرفتن در هر اجرا، که زمان و مکان خود را داراست، یک فضای بینابینی «لیمینال» را تجربه می‌کنند . قصد دیگر در این مقاله این است که نشان داده شود چگونه این خصیصه کارکرد دیالکتیکی دوگانه‌ای بر روی تماشاگران به خصوص تماشاگران زن، دارد؛ به طوری که از یک طرف هویت‌های اجتماعی و فرهنگی‌شان را تکرار و تثبیت می‌نماید و از طرف دیگر خود را از حضور زندگی روزمره، میثاق‌ها، و هنجارهای آن جدا می‌کند.