مرز میان نقد هنری و فلسفه هنر در اندیشه آرتور دانتو

رویکرد فلسفی دانتو روش مطالعه و نظریه پردازی در فلسفه هنر و زیبایی شناسی او را تعیین می کند. برای آشنایی با نظریه ها و تاملات فلسفی دانتو، به شکل کلی، می توان از این مطلب آغاز کرد که اساساً تلقی دانتو از فلسفه چیست و سپس بپرسیم او چه شیوه ای برای تحقیق فلسفی ارایه می کند؟ با توجه به این امر که خود دانتو در این زمینه آثار مستقلی نیز عرضه کرده است، ضروری به نظر می رسد که برای پرداختن به مسایل مورد توجه او از فلسفه هنر، ابتدا با فلسفه کلی و حوزه های فکری که مورد توجه او بوده و دستاوردی داشته، توجه کنیم. اگر دیدگاه فلسفه هنر دانتو واجد تازگی و برخورد منحصربه فردی با هنر و بازنمایی در بیان هنری معاصر است، باید تبیین نمود که نظریه های او بر چه پایه و مبانی فلسفی قوام یافته اند. همچنین، پاسخ به این پرسش که کدام رویکرد و تلقی فلسفی گسترده تر است که دانتو با تکیه بر آن به تامل پیرامون هنر می پردازد. از سوی دیگر، هنر معاصر پس از افول جنبش های مدرنیستی، دانتو را به تامل فرا می خواند. در نظر دانتو، این هنر بیش از هنر هر دور های با آگاهی پیوند دارد. دانتو، بر مبنای همان کنکاش فلسفی خود، به عرضه رویکرد نوینی در فلسفه هنر و به دنبال آن نقد هنری می پردازد. در ادامه، روش شناسی خاص دانتو در فلسفه هنر و همچنین نقد هنر و تمایز آنها مورد توجه قرار می گیرد. در ضمن، بررسی وضعیت هنر معاصر و جایگاه آن در تاریخ هنر و رویکرد دانتو به آن کلیدی ترین مبحث در بیان فلسفه هنر و نقد هنر از منظر دانتو است.