خوانشی انتقادی از نظریه فیلم زیگفرید کراکاور

زیگفرید کراکاور، که یکی از نظریه پردازان واقع گرای سینما به شمار می رود، هم زمان با سینما به دنیا آمد و روند زندگانی او با فرایند تکوین سینما مقارن بود. وی تلاش کرد تا در نظریه فیلم (1960 م) خود یک نظریه نظام مند سینما به دست داده و علاوه بر تعریف رسانه ای که تازه متولد شده بود، تفکیک های ساختاری و غایت شناختی میان این رسانه و دیگر ژانرهای هنری قایل شود. مقاله حاضر درآمدی انتقادی بر نظریه فیلم کراکاور است که تحت سرفصل هایی متفاوت با سرفصل های خود نویسنده در کتاب نظریه فیلم ارایه شده است. سرفصل ها و تقسیمات منظورشده در این مقاله تحت تاثیر نظریه سیستم های اجتماعی نیکلاس لومان شکل گرفته اند. در این مقاله به مطالعه ساختار سینما یعنی عناصر تشکیل دهنده آن (عناصر بصری، زمان و مکان، طراحی صحنه، بازیگری و عناصر صوتی) و روابط میان این عناصر (تدوین و مونتاژ، داستان و فیلم نامه، و نظم حاکم بر سینمای مستند و تجربی)، و همچنین اهداف اجتماعی سینما، آنگونه که در نظریه فیلم کراکاور ترسیم شده اند، خواهم پرداخت. سپس، خوانشی مختصر از مهم ترین منتقدان کراکاور به دست خواهم داد و در نهایت بر مقاله انتقادی ریچارد کرلیس متمرکز خواهم شد که در سال 1970 م منتشر شده و به نظر می رسد که تمام انتقادات کلیدی طرح شده به وسیله دیگر منتقدان را یکجا در خود جمع آورده است.