پژوهشی درباره مسیله «بازنمایی» در هنر پاپ

این مقاله بر آن است تا مسیله «بازنمایی» را در «هنر پاپ» مورد بررسی قرار دهد. منظور از اصطلاح «بازنمایی» فرایندی است که طیِ آن مخاطب، با قرار گرفتن در برابر اثر، واقعیتی بیرونی را از دلِ عناصرِ تصویریِ اثر شناسایی م یکند؛ واقعیتی که یا، به ،«بازنمایی» راستی، در خارج سندّیت دارد و یا چیزی شبیه به آن برایِ ذهنش آشنا است. بدین منظور، با بیانِ مقدم های از جایگاه در سیرِ تاریخیِ هنرها، از هنرِ غارها تا هنرِ نیمه‌هایِ سده بیستم، یعنی تا ظهور جریان هنر پاپ در دهه شصت، به دور های حدودا شصت‌ساله، از دهه آخرِ قرنِ نوزدهم تا دهه پنجاهِ قرنِ بیستم می‌پردازیم که به دلایلِ مختلف، عنصرِ بازنمایی در اثرِ هنری به مُحاق می‌رود. اما دوباره با ظهور هنرِ پاپ است که از آن اعاده حیثیت شده و عنصرِ آشنا (بازنمودی) دوباره به عناصرِ تصویری بازمی‌گردد، و در سیرِ تداوم منطقی خود به یکی از مسایل محوری جریان پست‌مدرنیسم در هنر بدل می‌شود که تا کنون هم استمرار دارد. در ادامه، دلایل بنیادینِ هنری و اجتماعی این توجهِ دوباره به مسیله بازنمایی در هنرِ پاپ مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد و تکهی بحث نیز بر آثارِ هنرمندانِ برجسته این جنبش یعنی جاسپر جانز، رابرت راشنبرگ، ریچارد همیلتون و جیمز روزنکوییست خواهد بود.