ادراک سوبژکتیو و بدنمند قاب سینماتوگرافیک از منظری کانتی

قاب سینماتوگرافیک مرزی است که تصویر را از جهان بیرونی متمایز می کند. از منظری هستی شناسانه که پیشینه آن به تفکر یونانی می رسد، مرز هر چیز با تفکیک آن چیز از چیزهای دیگر، به استقلال وجودی آن چیز می انجامد. اما در این نظرگاه، هستی چیزها به منزله اموری بیرونی و مستقل، لحاظ می شوند که تحت تاثیر مداخلات سوبژکتیو و تجربه بیننده قرار نمی گیرند. این دیدگاه با انقلاب کوپرنیکی کانت در فلسفه، تغییرات اساسی یافت. کانت پس از تفکیک پدیدار از شی نفسه، از یک سو اعلام داشت که متعلق شناخت انسانی صرفاً پدیدارها هستند و این پدیدارها صرفاً تا آنجا قابل شناخت هستند که تحت امور پیشین سوبژکتیو، یعنی صورت های شهود و مقولات فاهمه، ادراک شوند. هدف نخست مقاله حاضر این است که در پرتو نظرگاه کانت، محدودیت های تعریف سنتی مرز و قاب سینماتوگرافیک بررسی شود و قاب سینماتوگرافیک بنا بر شیوه ادراک و تجربه سوبژکتیو مخاطب بازتعریف شود. و هدف دوم بررسی این مسئله است که بنا بر متون کانت چگونه می توان این ادراک سوبژکتیو را صرفاً ادراکی ذهنی ندانست، بلکه آن را ادراکی بدنمند نیز تلقی کرد؟ و در نهایت، نتایج این بررسی در چیستی و چگونگی ادراک بدنمند قاب سینماتوگرافیک لحاظ می شود.