مرزهای تصمیم ناپذیر (پاررگون) در نقاشی: نقد واساز بر نمونه هایی از آثار تجسمی معاصر ایران

این پژوهش، در جهت شناخت و دستیابی به نظریه خوانش متن (اثر تجسمی) از نقطه نظر واساز است. با توجه به متون دریدا، می توان نظریه او را در تحلیل اثر تجسمی به سه بخش عمده خلاصه کرد: زمینه یا ماده اثر، نشانه های اثر که به صورت ردپا فرایند دلالت را طی می کنند و در نهایت، پاررگون که مرزهای اثر و محدوده آن را تعریف کرده و به صورت گسترده تر مرزهای میان هنر و غیر هنر می سازد. از نقطه نظر واساز هر یک از سه مفهوم ذکر شده تفسیر اثر را در فرایند معناسازی تصمیم ناپذیر می کند. این پژوهش، به مفهوم پاررگون که ابتدا در نقد سوم کانت مطرح شده می پردازد سپس واسازی دریدا از این مفهوم را برای تحلیل و خوانش آثار تجسمی منتخب به کار می برد. به این ترتیب و با توجه به مفهوم پاررگون هنر واجد معناهای تازه می شود و امکان گسترش به حوزه های دیگر را پیدا می کند. در نقد عملی سه اثر از نقاشی های علیرضا اسپهبد، یک اثر از اسماعیل شیشه گران و یک اثر از بابک گلکار مورد تحلیل قرار می گیرند. آثار اسپهبد و شیشه گران با محوریت متن و آثار گلکار با محوریت مولف مورد واکاوی مفهوم پاررگون قرار می گیرند. تحلیل این نمونه آثار، تلاشی در جهت توضیح جایگاه هنر معاصر ایران است که در پی یافتن الگوی زیباشناسی بر می آید.