گفتگومندی در نقد هنری معاصر

پیوند گفتگومندی با نقد هنری، مسئله مورد توجه این مقاله را تشکیل داده است. نقش واژه گفتگومندی ابتدا در انسان شناسی فلسفی، فرهنگ، و سپس در نقد هنری معاصر مورد بررسی قرار گرفته است. مفهوم گفتگومندی از آرای اولیه میخائیل باختین درباره رمان به عاریت گرفته شده و سپس رابطه این مفهوم با آرای متاخر او چون پاسخ پذیری و نانهایی پذیری در ارتباط قرار گرفته است. نقد گفتگویی است بین دو نظام نشانه ای که هر دو طرف می تواند زبان بوده، و یا گفتگوی زبان با نظام نشانه ای دیگر باشد. بنابراین گفتگومندی در درون نقد همواره نهفته است. این مقاله نشان داده است که مهمترین نمودهای کیفیت نقد گفتگومندانه معاصر، عدم قطعیت معنای نقد و افزایش نقش تعاملی مخاطب در هنر و نقد امروزین و گشودگی نقد بر رشته های دیگر می باشد. همچنین این مقاله دریافته است که اختلاف نظرات گفتمان های مختلف هنری توسط نقد گفتگومندانه و گفتگوی بین آن ها، می تواند به تولید متن هنری تبدیل شود. رویکرد این مقاله ترکیبی از رویکردهای مورد توجه پژوهش هنر یعنی، فلسفه هنر، زبان شناسی، جامعه شناسی و مطالعات فرهنگی بوده است.