واکاوی نسبت میان «گفتن» و «دیگری» در سینمای کیارستمی از منظر آرای امانوئل لویناس

این پژوهش از خلال رویارویی میان دو سنت پدیدارشناسی و ساخت گرایی در نقد سینمایی و به کمک آرای امانوئل لویناس می کوشد تا چگونگی تحقق »گفتن « را در سینمای عباس کیارستمی بررسی کند. این پژوهش پس از بررسی رویکرد لویناس به مفهوم دیگری و زبان، می کوشد تا نشان دهد که چگونه پدیدارشناسی سینمایی از خلال رویکرد به فرم سینمایی و پایبندی به واقع گرایی در پی تقلیل ناپذیری فردیت به کلیت بوده است که در واقع هسته اصلی فلسفه لویناس را شکل می دهد. اما این تقلیل ناپذیری در عین حال شاملِ تقلیل ناپذیری سوژه نیز می شود یعنی آنچه »دیگری « دیگری محسوب می شود. در حالی که در سنتِ پدیدارشناسی سینما، تلاش برای واقع گرایی، امکانِ بحران سوژه را فراهم کرده است. بنا به یافته های این پژوهش در دوران نخست سینمای کیارستمی شاهد غلبه گفته بر گفتن هستیم. در حالی که در دوران دوم چنان »گفتن « غلبه کرده و سوژه چنان امکان تفسیر و مصاحبت را در اختیار »دیگر « قرار می دهد که به نظر می رسد هستی سوژه با بحران مواجه می شود. این بحران در دوران سوم سینمای کیارستمی همچون بحرانِ واقعیت در برابر امر غیرواقعی مطرح می شود.

The Analysis of Relation between “telling” and “other” in Abbas Kiarostami Cinema from the Perspective of Emmanuel Levinas’ Ideas

Through the confrontation between the two traditions of phenomenology and structuralism in the film critique, this study adopts Emanuel Levinas rsquo; ideas to investigate the realization of lsquo;the Saying rsquo; in Abbas Kiarostami rsquo;s cinema. Having examined Levinas rsquo; approach to the concepts of Otherness and language, this study also demonstrates the ways through which the Cinematic Phenomenology seeks the notion of the irreducibility of the Individual to the Total through certain attitudes towards the film form and insistence on realism that also happens to be the main feature of Levinas rsquo; philosophy. Such irreducibility, however, includes the irreducibility of the very subject too, in terms of its being appeared to be the Other rsquo;s Other. In the meantime, the struggle for realism in the phenomenological tradition of film has opened up the potentiality for the subject to be in crisis. As this study shows, the notion of lsquo;the Said rsquo; has overwhelmed lsquo;the Saying rsquo; in the first stage of Kiarostami rsquo;s carrier as a filmmaker while the latter Kiarostami reveals such strong elementsof lsquo;the Saying rsquo; that the subject now may let the Other interpret independently and loom out as a collocutor to the degree that the existence of such subject faces crisis. This crisis in the latest stage of the Kiarostami Cinema could be read as the crisis of the Real as confused with the Unreal.