پدیدارشناسی حضور اجراگر در شبیه‌ خوانی

با کاربست رویکرد پدیدارشناسی در تحلیل شبیه خوانی با هدف روشن سازی شرایط بنیادین تحقق آن، کوشیده ایم به این پرسش پاسخ دهیم که: چگونه شبیه خوانی با عمل کلام جاری اجراگران و دیگر عناصر اجرایی قوام می یابد؟ این نحوه تحلیل متفاوت از نگرشی است که شبیه خوانی را صرفاً بر پایه ساختار متنی و ادبی آن تعریف می کند. در این مقاله براساس نظریه اشکال پدیداری حضور بازیگر در تئاتر که توسط برت. ا.ُ استیتس ارائه شده، پدیداری حضور اجراگر در شبیه خوانی تحلیل و ارزیابی شده است. استیتسک کاربرد پدیدارشناسی را در فهم ساختار صوری اجرای تئاتر از طریق بررسی نحوه حضور بازیگر به عنوان عنصر اصلی یک رویداد تئاتری و به طور خاص عمل کلام جاری در اجرا نشان داده است. وی همچنین سه حالت ضمیری خودبیانی، مشارکتی و بازنمایی را در رویارویی مخاطب با بازیگر در یک اجرای تئاتری معرفی کرده است. این سه حالت ضمیری می تواند به عنوان مبنایی در تحلیل چگونگی تجربه یک رویداد تئاتری در یک دوره تاریخی و زمینه فرهنگی، به کار گرفته شود. در چارچوب نظریه مورد اشاره، شبیه خوانی قطعه اجرایی سیال و ابَرگونه ای میان سه حالت حضور اجراگر است که طی آن مخاطب و اجراگر در پیوندی دینامیک با یکدیگر جهانی مشترک از تجربه و آگاهی را رقم می زنند.