تجسم ساختارشکنی: تحلیل رویکردهای ساختارشکن در تصاویر سورئالیستی قرن 20

ساختارشکنی و سورئالیسم، علی رغم خاستگاه های متفاوتشان، در انتقادی که به نگرش های قطعیت گرا وارد می کنند، اشتراک نظر دارند؛ برای آن ها قابل پذیرش نیست که گستره نامحدود معانی و تفاسیر را بتوان به رابطه معین و تقابلی «مفاهیم دوگانی» تقلیل داد. ساختارشکنی، در رویکرد به متن و ساختارهای زبانی و سورئالیسم در اهتمام به تغییر تجربه های ادراکی و ارتقاءدادن واقعیت دریافتی، تقابل گرایی ساختاری را به چالش می کشند. با مفروض داشتن تشابه نگرش مذکور، این پژوهش با هدف بهره گیری از نظریه برای خوانش اثر هنری، با روشی تحلیلی، به رویکردهای هنر سورئالیستی قرن 20 (تصویر دوبعدی) منظر ساختارشکنی می پردازد. مبنای تحلیل ساختارشکنانه در این تحقیق، مدنظر قرار دادن رابطه معکوس و مختل شده دو جزء تقابلی و همچنین «تعین ناپذیری» جایگاه نهایی آن ها است. نتیجه آنکه تصاویر سورئالیستی، به واسطه گسستی که در رابطه معمول مفاهیم متقابل پدید می آورند، قطعیت هایی که متزلزل می سازند و اطمینان خاطرهایی که به پرسش می گیرند، علاوه بر واسازی نظام تصویری مورداستفاده (هنر انتزاعی و هنر بازنما) نگرش ساختارشکن را نسبت به پندارهای معمول ما از واقعیت، تجسم «عینی» می بخشند.

Embodiment (Visualization) of Deconstruction: an analysis of deconstructive approaches in Surrealist Images of 20th Century

Deconstruction and Surrealism, despite their different origins, are in accord on their criticism of deterministic approaches; both of them stand against reducing the infinite domain of meanings and interpretations to the determined and contrastive field of ldquo;binary oppositions rdquo;. Deconstruction challenges the structural contrastivism through its approach towards text and lingual structures, as surrealism does the same by altering the perceptive experiences and elevating the perceived reality. Given the aforementioned similarity in approach, the current research aims to use the readerresponse theory to study the approaches of surrealistic art in 20th century (twodimensional image) from the deconstructive viewpoint. The deconstructive analysis in this research is based on the reversed and disrupted relationship between oppositional components, and the ldquo;undecidability rdquo; of their final status. The research concludes that by disrupting the conventional relationship among contrastive concepts, wavering the certainties, and questioning the accepted convictions, surrealist images not only deconstruct the used visual system (abstract art and figurative art), but also ldquo;embody rdquo; (visualize) the deconstructive approach towards our conventional notions about reality.