زیان های پیش بینی نشده ناشی از تسهیلات بانکها در قالب الگوی dsge

برخی از بانک‌های کشور در فرایند تسهیلات‌دهی، علی‌رغم تحققِ زیانِ بیشتر از ذخیرهٔ پیش‌بینی‌شده، با استفاده از امهال تسهیلاتِ غیرجاری، مانع از شناسایی زیانِ مذکور و انتقال آن زیان به سرمایهٔ خود می‌شوند که این امر موجب تعمیقِ شکاف بین واقعیاتِ بیرونی و افشائاتِ صورت‌های مالی بانک‌ها شده است. مسئلهٔ این تحقیق تبیین تفاوتِ عملکردِ بانک‌ها در قالبِ مدلِ جاری و مدلِ مبتنی بر قانون و نیز شناساییِ اثر نرخ‌های ازپیش‌تعیین‌شدهٔ تسهیلات در سوددهیِ بانک‌هاست. به این منظور، در این پژوهش سه مدل رقیب با یکدیگر مقایسه می‌شوند: 1- مدل cu که در آن وضعیتِ عملکردِ جاریِ بانک‌ها شبیه‌سازی می‌شود، به‌طوری‌که شناساییِ زیان‌های ناشی از تسهیلات به‌واسطهٔ امهال، محدود بوده و اثرِ این زیان در فرسایش سرمایهٔ بانک پنهان می‌ماند؛ 2- مدل bm یا وضعیتِ منطبق با مقررات است که در صورت اجرا، انتظار می‌رفت همهٔ بانک‌ها زیان‌های خود را بلافاصله شناسایی کنند و سرمایهٔ خود را کاهش دهند؛ 3- وضعیت پیشنهادی at، یعنی جایگزینی نرخ سودِ ازپیش‌تعیین‌شده با نرخ سودِ تحقق‌یافته (مشابه الگوی مشارکتی) است. تحلیلِ واکنش آنیِ تکانه‌های وارده به اقتصاد در چهارچوب الگوی dsge و تحت مدل‌های یادشده نشان می‌دهد لحاظ‌کردن ضوابطِ قانونیِ بانک‌ها موجب تشدیدِ اثر تکانه‌ها می‌شود و اعمال نرخ سودِ تحقق‌یافته برای تسهیلات، به‌جای نرخ سودِ ازپیش‌تعیین‌شده، زیانِ پیش‌بینی‌نشدهٔ بانک‌ها را در مواجهه با تکانه‌های منفی کاهش خواهد داد.