بررسی تاثیرات جدایی‌گزینی اکولوژیک بر امنیت پایدار اجتماعی (مطالعه موردی: شهر عنبرآباد)

جدایی گزینی اکولوژیک یکی از مباحث مطرح در حوزه امنیت پایدار اجتماعی نواحی شهری می‌باشد. شهر عنبرآباد یکی از شهرهای کوچک جنوب استان کرمان است که محله های مسکونی آن از بافت اجتماعی خویشاوندی برخوردارند. در سالهای اخیر مهاجرت اقوام ساکن در نواحی بیرونی مسائل اجتماعی به ویژه محله گرایی و جدایی گزینی اکولوژیک را در این شهر سبب شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیرات جدایی گزینی اکولوژیک و محله گرایی بر پایداری اجتماعی، سیاسی و امنیت پایدار شهر عنبرآباد است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی بوده و جامعه آماری ساکنان محله های مختلف شهر عنبرآباد می‌باشد. حجم جامعه نمونه طبق فرمول کوکران 384نفر از ساکنان محله های مختلف شهر است که با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای و تصادفی انتخاب شدند. شاخصهای پایداری و ناپایداری اجتماعی شناسایی شد و مبنای جمع آوری داده ها و وزندهی به شاخصها قرارگرفت که در فرایند مدل کوپراس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشانداد محله شهرک خداآفرین، محله شهرک امام(ره)، محله ترک‌ها و محله نرماشیری‌ها بالاترین میزان جداییگزینی را دارند. همین محله ها نیز بیشترین میزان برخوردهای بین طایفه ای و جانبداری سیاسی را دارند. محله یزدی‌ها، افشارها و ساردویی ها به ترتیب کمترین میزان جدایی گزینی را داشته اند. نتایج مدل کوپراس نشان داد شهرک خداآفرین(74.55)، محله نرماشیری‌ها(77.51) و شهرک امام(ره) (81.65) بدترین وضعیت را به لحاظ شاخص های امنیت پایدار اجتماعی دارند. محله یزدی‌ها(100)، افشارها(86.39) و ساردویی‌ها(85.20) نیز بهترتیب مطلوبترین وضعیت را نشان میدهند. باتوجهبه نتایج پژوهش میتوان فرضیه تحقیق را تاییدکرد و چنین نتیجه گرفت که مسئله جدایی گزینی اکولوژیک در محله های شهر عنبرآباد تاثیرهای منفی بر پایداری اجتماعی و امنیت پایدار محله های مسکونی این شهر دارد.