تبیین اسکان غیر رسمی از دیدگاه عدالت محیطی )مطالعه موردی: روستای محمودآباد کرج)

عدالت محیطی به مثابه رویکردی فراگیر به نابرابری، بر این فرض استوار است که یکایک شهروندان، جدای از وابستگی‌های زیستی و اعتقادی باید در برابر مخاطرات محیطی پدید آمده از مناسبات نابرابر اقتصادی و اجتماعی محافظت شوند. پدیده اسکان غیر رسمی یکی از مباحث عدالت محیطی است. داده?های موجود نشان می‌دهند که نابرابری?های مکانی در قالب اسکان غیر رسمی در ایران عمدتاً برخاسته از روند پُرشتاب شهرنشینی و مهاجرت?های روستایی بوده است. کلان‌شهر کرج از کانون?های مهاجرپذیری کشور است که متغیرهای اقتصادی و اجتماعی متعددی در گسترش اسکان غیر رسمی آن نقش داشته‌اند. این در حالی است که پدیده اسکان غیر رسمی در روستاهای پیرامون آن نیز در حال گسترش است. رخداد نوپدیدی که پیش از این در استان سابقه نداشته است. پژوهش حاضر با رویکردی تبیینی و با بهره‌گیری از یافته‌های کتابخانه?ای و داده?های میدانی بر این فرض استوار است که پدیده اسکان غیر رسمی روستایی به عنوان یکی از نمودهای مطالعاتی عدالت محیطی در روستای محمودآبادِ کلان?شهر کرج برآیند حضور اکثریتِ مهاجرِ کم‌درآمد است. تحلیل یافته‌های استنباطی پژوهش مبتنی بر آزمون «خی دو» (?x) در چارچوب پرسشنامه در مقیاس اسمی طیف لیکرت انجام شده است. جامعه آماری آن 2430 نفر است بر پایه فرمول کوکران، نمونه آماری 220 نفر به‌دست‌آمد که به‌صورت تصادفی ساده انتخاب شده‌اند و نشانگر آن است که میان عوامل اقتصادی و اجتماعی موثر در گسترش اسکان غیر رسمی روستایی در روستای محمودآباد با مهاجرت، شغل سرپرست خانوار، علت انتخاب و... در این روستا رابطه وجود دارد.